A KIEDYŚ, GDY...

mojemu synowi

A kiedyś, gdy twarz mą ujrzysz w rysach starości,

Wspomnij kobietę, którą byłam w twym dzieciństwie.

Ona w moich źrenicach swym spojrzeniem gości.

W mych oczach – tak śmiem sądzić – nigdy nie przeminie.

A kiedyś, gdy me dłonie niedołężne będą,

Wspomnij, że cię nosiły te ręce w objęciach

I że im… wbrew pozorom… nie jest wszystko jedno,

Że z tęsknoty za tobą drżą stanem przejęcia.

A kiedyś, gdy me stopy odmówią pokory,

Wspomnij, że na spacerach ci towarzyszyły,

Że aż od świtów wczesnych po późne wieczory

Przy twoich nogach w tańcu przestrzenie mierzyły.

A kiedyś, gdy nie wezwę imienia z pamięci,

Wspomnij jak ciebie mówić cierpliwie uczyłam.

To nic, że ma świadomość się bezmyślnie kręci

I że się w sobie sama strasznie pogubiłam.

A kiedyś, gdy me palce łyżki nie poskromią,

Wspomnij jak ciebie dawniej po włosach pieściły,

Jak cię wspierały w trudach wyciągniętą dłonią,

Jak ciebie krętą drogą chętnie prowadziły.

Kiedyś, gdy w mej starości wydam ci się obca,

Wspomnij, że jestem nadal tą samą kobietą,

Która wciąż wielkim sercem kocha w tobie chłopca,

Która wciąż za nim błądzi z rozpaloną świecą,

Która cię wypatruje jak we wschodzie słońca

Rozpalona miłości ogniem wiekuistym,

Która żyje dla ciebie aż do swego końca

I dla której ty jesteś promieniem świetlistym.

Być może nie tą samą radością zostanę,

Nie tym samym ładunkiem energii szalonej,

Ale we mnie wciąż będziesz mieć tą samą mamę

I pokłady miłości nieograniczonej.

Może rozum złośliwie odbierze wspomnienia,

Odrze ciało z dowodu mojej tożsamości,

Usta sklei kalectwem głuchego milczenia,

Zepchnie duszę w piwnicę mej podświadomości,

Ale serce na wieki będzie cię kochało

I dla ciebie jednako w każdej chwili biło,

Więc cokolwiek się będzie ze mną kiedyś działo,

Wiedz!, że serce dla ciebie nic się nie zmieniło.