WOKÓŁ...

Wokół cisza… wiatr szumi w blaszanym wiaderku,

Z którego się nie umie nieborak wydostać,

Niemo trzeszczą gałęzie na samotnym świerku,

Modli się zima w pokorze i milczy wiosna…

Gdzieś w oddali się echem pogubiły głosy,

No i trafić do domu bezradne nie mogą.

Dłonie sosen grzebieniem rozczesują włosy

Siwą nicią wiszące nad bezpańską drogą.

Na podwórka się lasy stanowczo wpraszają,

Falą drzew porastają pola, jak i łąki,

Gałęziami do okien żebraczo pukają

Jakby prosząc o skórkę chleba drobnej kromki.

Z mgły, co ziemię otula kołnierzem oparów

Wynurzają się sarny, wyskakują lisy,

Palce grusz jak pod wpływem zaklęć mrocznych czarów

Sterczą w tle dyrygując bezowocnie ciszy.

Nie ma nic, a tu kiedyś tak wiele się działo…

Na drabiniastych wozach przewożono siano.

Stado kur rozmarzone echo przedrzeźniało.

Łany zbóż z kwiatami ziół hojnie przeplatano.

Szczypiorkiem i rzodkiewką pachniało powietrze

Czy pieczonym w popiele ogniska ziemniakiem.

Do snu świat układały rozśpiewane świerszcze,

A ogrody i łąki krwisto kwitły makiem.

Pod drzewami przed domem na drewnianej ławce

Zbierali się sąsiedzi, aby porozmawiać…

Nad głowami jaskółki jakoby latawce,

A pod stopą wróbelki w rozćwierkanych stadach.

Przy kapliczkach drogowych kobiety z różańcem

Oraz mężczyźni z Maryją pieśnią na ustach

I wieczory sobotnie rozpieszczane tańcem,

A w niedziele i święta wieś bywała pusta,

Bo się wszyscy mieszkańcy w Kościołach tłoczyli

Na pacierzach błagalno-dziękczynnych skupieni.

Pomimo wszystko wierni i oddani byli.

Bez Boga swego życia nigdy nie widzieli,

A dziś… wokół się ciągnie parada żałobna,

Samotność i sąsiedzka niemal znieczulica.

Wieś wsi tamtej już w żaden sposób niepodobna –

To tylko las i domy, bezludna ulica…

I tak idę jej brzegiem, w szklane oczy patrzę,

Obejmując rękoma mchem porosłe płoty.

Widzę w domach tych ludzi jakoby dmuchawce,

Których twarze rozjaśnia deszcz mych wspomnień złoty.