WĘDKOWANIE

Wyciągam ręce do słońca,

By złowić w dłonie promienie,

By miodu lawa gorąca

Stopiła w sercu zmartwienie

I zda się kroplą skapnęło

Na palce w geście proszenia,

Lecz nagle gdzieś wypłynęło,

Rzucając na dłoń ślad cienia

I jakiś smutek, tęsknota

Zmusiły duszę do płaczu.

Straciła liście ochota,

Nie budząc żalem hałasu.

Stanęłam w większej przestrzeni.

Rozkładam ręce pod niebem,

Na którym światło się mieni,

Spadając blaskiem na ziemię,

Więc dłonie czujnie rozkładam,

By chwycić iskry nadziei

I w cierpliwości zapadam

Jak na puchowej pościeli,

A na mych palcach się wiją

Płomienie złotej jasności.

Z podziwu poruszam szyją,

Nie kryjąc oznak radości,

Bo zda się niebo gwieździste

Na moich dłoniach spoczywać.

Ma takie barwy przejrzyste;

Chcę się w ich blasku rozpływać,

Lecz szczęście bywa ulotne

I płoche w każdej godzinie,

A życie często przewrotne,

Więc w jego cieniu świat ginie,

Dlatego warto czasami

Banalną cieszyć się rzeczą,

Wędkować długo, latami

Dla sekund, które nas cieszą.