ZOBACZYSZ...

Zobaczysz na nieboskłonie rozpostarte skrzydła –

To wiatr me ciało latawcem w przestrzenie uniesie,

Bo mi ziemia rdzewiejąca znudziła się, zbrzydła,

Budząc w mej duszy bezlistną, zapłakaną jesień.

Wzbiję się ponad wszystkich i wzlecę ponad wszystko,

Zrzucając druty kolczaste siły grawitacji.

Chcę!, by cokolwiek niedobre niczym bańka prysło.

Pragnę się unieść w przestrzenie bezkresnych fantazji

I niczym ptak poczuć wiatru najmniejsze pieszczoty,

I lekkość bytu w błękitnych oceanach marzeń.

Pragnę nabrać pełne wiadra do życia ochoty!

Chcę się pozbyć niemiłych wspomnień oraz zdarzeń…

Kiedyś wzbiję się wolna w pieniste fale nieba

I zobaczysz jak przepięknie nad ziemią dryfuję.

Budzi się w moim sercu nieodparta potrzeba,

Że jakoby puch dmuchawca w obłokach wiruję.

Chcę doświadczyć wolności na wskroś przeszywającej

Moje ciało i duszę zmęczoną wędrowaniem.

Chcę zniknąć w słońca łunie wschodzącej, zachodzącej,

Poznać – czym dla ptaków jest podniebne szybowanie?...

Zobaczysz, kiedyś rozłożę ramiona do lotu.

Stanę na parapecie, czekając na porwanie,

Potem!,… odkleję się światu bez trudu, kłopotu

I poniesie mnie w wszechświat swym nurtem żeglowanie.