ZIEMIO MOJA...

Oj, ziemio moja smutna z łezką melancholii,

Co zastygła przy rzęsach lustrzanym odbiciem,

W kapeluszu chmur spiętych bukietem piwonii

I z woalem deszczu, co zasłania oblicze

Mogłabym tak z tobą zatracić się w zadumie

Bez słów, z ustami jak motyl na filiżance…

Cisza uważnie słucha, najwięcej rozumie,

Więc można się jej żalić z ufnością jak matce.

Niech świat śpi, bowiem ludzie są nam niepotrzebni.

Stłukliby tylko dźwięk najczystszego skupienia…

Tak opływa nas błogi spokój łask podniebnych

Słodyczą, co się sączy z myśli rozmarzenia.

Niech zatrzyma się koło we szprychach wskazówek,

Niech hamulcem zatrzeszczy orbita w wszechświecie,

Niech milczenie jak lodem zetnie ton półsłówek,

Wiatr niech rzuci pod echo szelest, szum w monecie,

A brzęk tego bilonu, co w chodnik się wkręca

Piruetem zatacza coraz większe kręgi

Niech dotykiem rozkrusza zatwardziałe serca,

By te serca jak słońce przędły złote wstęgi;

A ja z tobą w drzew splotach, w warkoczach gałęzi,

Pod płótnami listowia, co ku nam się chylą

Będę siedzieć w bezruchu, chociaż czas gdzieś pędzi,

Będę się delektować tą wyrwaną chwilą,

Jakby wszystko się działo nie wokół, a obok,

Za kurtyną, co szklaną opada falbaną.

Wystarczyłoby tylko przeskoczyć jeden krok,

By się przebić do ciebie, która byłaś daną,

By cię odkryć na nowo w twej dziewiczej szacie,

By cię dostrzec w bogactwie owoców płodności,

By zobaczyć twe oko w przydrożnej rabacie

I by poznać smak twojej dzikiej namiętności,

Lecz… niewielu jest zdolnych do tego spotkania,

Więc niech lepiej się w domach zatrzasną na wieki.

Pragnę celebrować ów stan adorowania…

Opadają beztroską półsenne powieki,

Jestem zatem przy tobie z prawdziwą rozkoszą,

Jakoby nas ze sobą nic nie rozłączyło.

Fale twego oddechu w przestrzeni mnie noszą,

A ciało jakby w obłokach się unosiło…

Ziemio moja zmęczona, wzgardzona, zdeptana

Z siwym włosem pajęczyn w rozszczepionych końcach

Kiedy będziesz, jak kiedyś, wreszcie doceniana?!...

W twych źrenicach samotność mimo wschodu słońca…