NABOŻEŃSTWO

z koroną-wirusem

Pierwsza Msza po kwarantannie.

Proboszcz czuje się banalnie.

Strach podwyższa mu ciśnienie.

Serce szczuje przyspieszenie.

Puls szaleje rozhuśtany.

Wzrok mu krąży rozbiegany

Po szczelinach, zakamarkach,

W bocznych nawach oraz szparkach.

Ksiądz slalomem ławki mija.

Czujnie pręży mu się szyja.

Jak pantera przeskakuje

I zza kolumn podpatruje

Gdy lud wiernych wyposzczony

Biegnie Boga wygłodzony

Do kościoła po Chleb Życia.

Proboszcz śledzi ich z ukrycia,

Zza ławeczki, zza donicy,

W kamuflażu przyłbicy,

W rękawiczkach i maseczce,

I w pajęczyn koroneczce.

Wtem ruszyli sznurem ludzie.

Ksiądz nadyma lękiem buzię

I omdlewa z przerażenia

Gdyż go dręczą podejrzenia,

Że ktokolwiek się wyłamie

I przepisy zasad złamie,

Więc z oddali jak lew ryczy,

Jakby wiernych miał na smyczy;

„Po dwa metry odległości!” –

Głosi bez oznak czułości,

Po czym susem sarny bieży,

Wzrokiem wszystkich wiernych mierzy,

Do zakrystii podążając

Jak spłoszony strachem zając,

A po chwili zza futryny

Błyszczy pasem jasnej szyny,

Która trzyma przyłbicę,

Gdy wysuwa własne lice,

Żeby wszystkich skontrolować,

Tak wynurza się... i chowa.

Parafianie zaś czekają,

Na zegarek spoglądają,

Msza się zda dziś opóźniona.

Wiara faktem tym znudzona,

Rozglądając się po sobie,

Nic nie wspomni, nic nie powie.

Wtem podchodzi do ołtarza –

Wzrokiem srogim się odgraża –

Ksiądz w zaszczytnym majestacie,

Co ma strachu pełne gacie.

Płynie rycerz w przyłbicy.

Chód nad ziemią zwinnie ćwiczy,

By niczego się nie dotknąć

I o COVID się nie potknąć,

A gdy zwrócił twarz do wiernych,

Każdy ujrzał obraz mierny

Proboszcza uzbrojonego

I przesadnie ostrożnego.

Wtem zagrzmiało wszem: „Pan z wami!”

Lud półgłosem i ustami

Spod maseczki, z niepewnością

I wyraźną uprzejmością

Ledwo wzdycha: „Z duchem twoim”,

Bo lud widzi, że się boi

Ksiądz, co drżący jak osika,

Ciężko ziaje i oddycha.

Gdy odpowiedź zaszumiała,

Flaszka płynu zapiszczała,

Bowiem kapłan obmył ręce

Przekonany niemal święcie,

Że parafian zająknienie

Niesie słowem zagrożenie.

Na kazaniu o odwadze

W słusznej, bowiem Bożej sprawie,

Proboszcz mówi wyśmienicie,

Drżąc o swe doczesne życie.

Wszystkich głośno nawołuje,

Generalsko rozkazuje,

By walczyli o kościoły,

Choć czas trudny, niewesoły,

Przy czym poci się strudzony,

Bo wyraźnie przerażony.

Słowa płoną, jak lwie serce!,

A ksiądz myje ciągle ręce,

Podejrzliwie obserwując,

Nie ufając i stróżując,

By dwa metry odległości

Były trwałe w ostrożności.

Ta przesadna pedanteria

I panika, i histeria

W nabożeństwo się wtopiła,

Aż Komunię ośmieszyła,

Bo z dwóch metrów odległości

Ksiądz z powodów ostrożności

Kładł Chleb Boży, lecz z żądaniem,

By nie westchnął mu nikt: „Amen”,

Na splecione obie dłonie

Mocno przed się wyprężone

Jako struna w instrumencie,

Którą zrywa naciągnięcie.

Suną wierni więc gęsiego

Do proboszcza surowego,

By nakarmić duszę Panem

Przerażoną rzeczy stanem.

Wtem do księdza Staś podchodzi,

Który z bólu wręcz zawodzi,

Bowiem ręce ma za krótkie

I choć silne, to malutkie,

A z tytułu zarządzenia,

Mimo na przód wychylenia

Nie dosięga odległości

Wbrew ambitnej staranności.

Ksiądz przed Stasiem stoi twardo

I spogląda nań wręcz hardo.

Staś dosięgnąć Chleb próbuje,

A ksiądz też nie ustępuje,

Więc się ciągnie gimnastyka,

W której Staś tylko utyka,

Płonąc z bólu i wysiłku,

I cierpienia minut kilku.

Proboszcz w końcu nie wytrzymał

I kolejkę wnet zatrzymał.

Sięgnął ręką do zakrystii.

Wziął kij do strącania wiśni.

Wzrokiem gniewu w Stasia rzucił.

Wierny strasznie się zasmucił.

W pokorności spuścił głowę.

Czekał w lęku, co też powie

Proboszcz, który tak się złości,

Że Staś łamie ostrożności

Kończynami, co za krótkie

I choć silne, to malutkie?,

Ale proboszcz w zawziętości

I w przedziwnej wręcz cichości

Chleb Stasiowi daje kijem,

Którym później w grzbiet go bije,

Wykrzykując upomnienia!,

Recytując obostrzenia.

Staś spłoszony sytuacją,

Tym szaleństwem i wariacją

Pod prąd rzucił się w ucieczce.

Lud go trąca, bo go nie chce,

Więc wybuchły starcia, waśnie

Z COVID cyfrą dziewiętnaście.

Zatem Stasia odpychają

I łokciami go szturchają,

By w granicach odległości

Trzymał zasad ostrożności.

Staś z sińcami pod oczami,

Z podartymi rękawami

Ledwo ze Mszy uszedł z życiem,

Niosąc strach ust swoich krzykiem.

Takie czasy, moi Mili…

Byście się nie zaskoczyli,

Gdy i dla Was nabożeństwo

Kijem wskrzesi w Was męczeństwo.

Z COVID jeden sens wynika –

Bardziej niszczy nas panika.