POLITYKA

z koroną-wirusem

W Europarlamencie wśród deputowanych

Pojawił się wirus – gość niepożądany.

Jak nie tupnie nogą!, i w dłonie nie klaśnie:

„Niech państwo pozwolą, COVID – dziewiętnaście.” –

Przedstawił się w skłonie z wielką uprzejmością.

Wszystkich polityków ujął swą grzecznością,

Gdyż w ich przeciwieństwie nie warczał, nie szczekał,

I na swoją kolej z cierpliwością czekał.

Zaintrygowani koronawirusem,

Walczyli bezsilnie z wewnętrznym przymusem,

Że trzeba wypytać o cel tej wizyty,

Wszak każdy w tym miejscu zawsze jest podszyty

Własnym interesem i własną słabością,

Które się maskuje o naród dbałością.

Wypchnęli Donalda jak mięso armatnie

Z nadzieją, że wywiad jakoś sprytnie zacznie,

Lecz Donald ust splotem coś tam wyseplenił,

Poluzował krawat, gdy się zaczerwienił,

Bo w mig zauważył, że nikt nie rozumie.

Każdy w łeb zachodzi, czy angielski umie

I w tym zaskoczeniu mu się przyglądają,

I na tę zagadkę wyjaśnień szukają,

Między sobą szepcąc, w siebie się wpatrując

I w świsty powietrza bacznie się wsłuchując.

W tej to sytuacji wypchnęli innego –

Zdałoby się bardziej męża odważnego –

Oddelegowali więc Emmanuela,

Którego ta trudność strasznie onieśmiela,

Dlatego w milczeniu stoi, się uśmiecha

I na splot wydarzeń biernie z boku czeka,

Wyłupiastym oczkiem pomocy szukając

I w wątłe ramiona głowę swą wciskając.

Na tę gimnastykę z przywódcy nerwami

Tłum odgarnia ręką jakoby wiosłami

Angela, co staje twarzą w twarz z przybyszem.

„Po co pan tu przyszedł?... Głośniej!, bo nie słyszę.” –

Warknęła doniośle, aż mury zadrżały

I tłumy w postrachu za nią się schowały.

Na te słowa głośne COVID – dziewiętnaście

Wstaje i ochoczo w obie dłonie klaśnie,

Po czym ręce splata i krąży dokoła.

Rośnie atmosfera groźnie niewesoła.

Cisza potęguje ów stan zagrożenia.

Polityków miażdży potęga milczenia,

A koronawirus głosem łagodności

Z oznakami wielkiej swojej uprzejmości

Zdradza cel wizyty, swe oczekiwania,

A lud jak w hipnozie głów przytakiwania

Wyłapuje wszystkie dane informacje,

Zamyka kościoły, później restauracje,

Zakazuje z domu gdziekolwiek wychodzić,

Oznajmiając wszystkim czym to będzie grozić.

I zanim się COVID zdążył zadomowić

Raczył polityków sprytnie przysposobić,

Gdyż przed zarażeniem losowej osoby,

Raport statystyczny był bowiem gotowy,

Podano medialnie więc do wiadomości

Jaki będzie procent w ludziach śmiertelności.

Po tym wystąpieniu COVID brawo bije

I zadowolenia bezczelnie nie kryje.

Chociaż ta kolejność okropnie się kłóci,

Wirus zapowiada, że na jesień wróci.

Skąd zatem się wzięły słupki statystyki?...

Czyżby to proroctwo z liczb matematyki?!

Zanim się ktokolwiek wirusem zaraził,

Rząd policzył straty i w mediach przedstawił

Ilość osób chorych i tych, co odejdą,

Oraz ozdrowieńców, co nieliczni będą.

Gdzie jest w tym logika, gdzie jest spójność jakaś?

Teraz nie wiadomo, czy się śmiać?!,… czy płakać?...