DZIECIŃSTWO

Kiedyś zasypane dziećmi podwórko,

Co się bawiły pod pogodną chmurką,

Wrzało, huczało!, pęczniało od śmiechu.

Wszystkie pomysły były warte grzechu.

Pełno chłopaków i dziewcząt w pogoni

Jak stado dzikich, rozpędzonych koni

Na łące, w siana kopach, w snopach zboża –

Była to pora w szczerym złocie hoża.

Grała dzieciarnia w piłkę, gnała w berka.

Do dziś wspomnienia łez kropelka pęka.

Atrakcją była również ciuciubabka,

A i na psotę zawsze była chrapka.

Czy to podchody, czy też chowanego,

Albo wyprawa do sadu czyjegoś

Na jabłka, śliwki, orzechy laskowe,

Plecione wianki w kwiaty kolorowe

Czy wędkowanie lub kąpiele w rzece

Bez pozwolenia przy zwykłej uciesze,

Rwanie marchewek i rzodkiewek z pola –

Była to dziatwa żwawa i wesoła!

Trudno ją było do domów powganiać,

Choć wieczór w noc się już zaczynał słaniać.

Oj!, jakże piękne było to dzieciństwo,

Które jak bańka mydlana dziś prysło.

Zanim w Wąsoszu kogut kury zbudził,

Nim świt przez okno zapukał do ludzi,

Dzieciństwo w rosie już się obmywało

Jakoby nigdy, przenigdy nie spało;

Przez płoty gnało na oślep przed siebie,

Śledząc obłoków kształt na jasnym niebie,

Albo w hamakach drzew odpoczywało

I biegło naprzód, chociaż się ściemniało,

Ciągle w pośpiechu, ciągle bez wytchnienia,

Bez narzekania oraz bez zmęczenia,

Choć czasem w polu starszym pomagało

Lub lasu owoc wytrwale zbierało.

Dzieciństwo sielskie z brudnymi stopami,

Z potarganymi i z wiatrem włosami,

Z dziurą w rękawie, albo na nogawce

I z wyobraźnią, co niczym latawce,

Z głową gdzieś w chmurach bez przerwy chodziła

I niejednego czymś też zaskoczyła,

Czyniąc przeróżne zabawy i psoty,

Nierzadko bowiem dla prostej ochoty,

I każde dziecko na skrzydłach wznosiła,

Bo niepokorną i szaloną była,

Choć ustępliwą wobec obowiązków

I nie niszczącą pradawnych porządków.

Oj!, jak baśniowe to dzieciństwo było,

Które energią tryskało i żyło

I wiecznie w biegu, i wiecznie w pośpiechu

Gnało w podskokach, jak również w uśmiechu.

Dziś we Wąsoszu, kiedy tam zaglądam,

Wciąż wspomnieniami dzieciństwo podglądam,

Lecz w melancholii, bowiem w martwej ciszy…

Gdyż mimo starań dzieci nikt nie słyszy.

Wszystkie się w domach swoich pochowały

I chyba nieco za wcześnie dojrzały.

Nie korzystają z beztroskiej zabawy…

Czas ich dzieciństwa ślepy i koślawy.

Jakaż to szkoda podstarzałe dziatki,

Że w was powaga ojca, albo matki,

Że w bezmyślności swej nawet nie wiecie,

Ile was szczęścia mija na tym świecie.

A, ja, wbrew wieku!, ciągle rozhasana,

Choć jest wytrwałość we mnie tulipana,

I wspomnieniami dzieciństwo swe wskrzeszam,

I tym doznaniem duszę swą pocieszam.

Gdy we Wąsoszu przysiadam pod niebem,

Pod rozłożystym, rozszumianym drzewem,

Staję się dzieckiem bez zastanowienia –

Tak!, czas cofają bezcenne wspomnienia.