GIMNASTYKA

z koroną-wirusem

Chciało się małżeństwo ze sobą pokochać.

Chęci są ogromne, lecz natura płocha,

Bo w mediach zadrżała wieść ta groźna właśnie

O COVID – zabójcy z cyfrą dziewiętnaście,

Który się przemieszcza drogą kropelkową,

Więc kochać się można, lecz!, nie z tępą głową.

Siedzą więc oboje, myśli przeczesują.

Jak tu do się podejść? – strategię szykują.

Metr od siebie trzeba być dla bezpieczeństwa. –

Prawią zewsząd głosy strachu jak szaleństwa –

Nie wolno do siebie twarzą w twarz przemawiać,

Ani się dotykać czy dłoni podawać.

Zabezpieczyć trzeba maseczką otwory

Ust, nosa, by nie być przez przypadek chorym.

Ręce myć należy z przesadną dbałością,

A ludzi traktować wręcz z powściągliwością,

Na wodzy trzymając empatii zapędy,

Powstrzymać wszelakie potrzeby, popędy.

W takiej sytuacji trudno kombinować,

By ze sobą w łóżku małżeńskim figlować.

Józek zerka kątem na Hanię spragniony

Do granic obłędu żądzą rozpalony.

Hania nożynami przeplata jak w tańcu,

Splatając palcami pacierz na różańcu.

Józek zimną wodą poi głodne zmysły

I gasi fantazje, co do głowy przyszły.

Hania w kuchni ciało działaniem zajmuje,

Więc piecze i smaży, przyprawia, gotuje,

Generalnie sprząta wszystkie zakamarki,

Rozkręcając nawet zegary, zegarki,

Jakby chciała czas tym spowolnić?,.. przyspieszyć?...

A na pewno czymś się zająć i pocieszyć.

Media głoszą srogo: „Aborcja wskazana!”,

A chuć w Józku, Hani wciąż bucha rozgrzana,

Bo do serca sobie wzięli obostrzenia

I stosują wszystkie w domu zalecenia,

Mijając się niczym obcy sobie ludzie.

Przeszedł maj i kwiecień, przejdzie pewnie grudzień,

A Józek i Hania jakby w separacji

Wciąż się doszukują w obostrzeniach racji.

Dzień za dniem im mija w smutku samotności.

Józek dźwiga popęd, aż mu trzeszczą kości.

Hania już usycha niczym kwiat bez wody.

Oj!, było inaczej, gdy człowiek był młody.

Teraz się za bardzo boi i rozważa

I na wszystko wokół przesadnie uważa.

Jaki z tego wniosek płynie moi Mili?,

Żebyście radości swej nie przegapili.

Lepiej życie krótkie mieć, ale szczęśliwe

Niż nudne i smutne, i wiecznie lękliwe.

Każdy dzień traktować też z takim rozsądkiem,

By żyć niebanalnie, lecz z Bożym porządkiem,

Potrzeb wówczas naszych rodzi się spełnienie,

I spokojne bywa beztroskie sumienie.

Nie dajmy więc COVID zniszczyć w nas wesela.

Jak z życia, nie z szczęścia!, nas wirus odziera.