DZIEŃ

Jeszcze się dobrze dzień nie rozsiadł

Na ulubionym u mnie miejscu,

Kubeczka kawy też  nie dostał,

A już zagościł w moim sercu,

Więc rozczulona tą wizytą,

Wdzięczna, że życie me znów tętni

Pucharek z śmietaną ubitą

Podałam mu pełen czereśni.

Na oścież okna otworzyłam,

Wiatr do środka zapraszając.

Bukiet rumianku zaparzyłam,

Mięty listeczki weń wrzucając.

Słońce się wdarło przez firanki,

Rosę strzepując z kołnierzyka.

Na stole warkocz gruby chałki,

Miód, dżem w maleńkich też słoikach

I kostka masła, i dzban mleka,

Szynka, kiełbaska pokrojone,

Kosz pełen również podpłomyka

I pomidory poprószone

Szczypiorem, który rośnie w skrzynkach,

I koprem, który niczym piórko;

A na to wszystko cieknie ślinka.

Pachnie biesiadnie me podwórko.

„Częstuj się, proszę. – dzień zachęcam –

Wzmocnij się zanim pójdziesz dalej.

To wszystko daję ci od serca.

Bierz i co zechcesz, w kubek nalej.”

Dzień wybrał mleko z kroplą miodu.

Wszystkim ochoczo się częstował,

A gdy już nie czuł w sobie głodu,

Hen!, gdzieś przed siebie powędrował.

Stanęłam w progu za nim błądząc,

Wzrokiem mu wiernie towarzysząc.

Natchnienie we mnie dziką żądzą

Znów się kłóciło z ducha ciszą,

Więc przycupnęłam do pisania,

Lecz wtem się nagle dłoń wyrywa

Chętna do szkiców wypalania,

Więc tworzę szczerze tym szczęśliwa,

A czas się z domu mi wymyka,

Godziny pędzą oszalałe.

Słońce w księżyca jest guzikach.

Minuty stygną już ospałe –

Tak mi dzień mija twórczą pracą,

Noc w gości wchodzi nieproszona.

Pomysły w głowie wiecznie płaczą,

Gdy w sen odpływam odprężona.