OLABOGA!

Dziwaczne są w Polsce naszej obyczaje,

Że prostak kimś ważnym wbrew zasad się staje,

Więc wśród polityków straszna jest pandemia –

Przypomina większość Dyzmę Nikodema,

Chamstwo z nich wyłazi niczym z butów słoma,

Kultura i mądrość w bezradności kona,

Więc cóż, że są stroje Armanii, Versace,

Jak widok okropny w bezsilności płacze?!

Lepiej strój wyglądałby na manekinie –

Na grzbiecie prostaka prawda nie przeminie,

Że chłop swoją szatą wieś (zda się) opuści,

Lecz wieś tkwi w nim nadal, więc w świat go nie puści,

Przy każdej okazji, w każdej sytuacji

Wskazuje bezwstydnie z jakiej chłop ów nacji,

Widać więc wyborem – naród pogrążono!,

Bo małpę w fartuszki schludnie wystrojono,

I choć jest mistrzowsko grana demagogia,

Widać, że rząd tworzy czysta fizjologia.

Większość o interes walczy własnej dupy.

Gówno pod podeszwą, choć Diora ma buty.

Walczą o pieniądze niczym o banany

Z agresją głupoty jak w stadzie pawiany.

Oblewają siebie złości pomyjami,

Bezwstydnie rzucając wszem inwektywami.

Świat się na to patrzy wręcz z niedowierzaniem,

Gdy Polak Polaka gnoi oskarżaniem,

Gdy Polak z Polakiem oczy sobie drapią,

Za klapy, kołnierze szarpią się i łapią,

Gdy jeden przy drugim skacze kujawiaka

Niczym na zabawie schlany zabijaka.

Wstyd!, hańba! na scenie Unii Europejskiej.

Widok to zadymy wsiowej, a nie wiejskiej.

Bezczelni są w życiu polscy politycy.

Chamstwo z nich wypływa – nikt sztuczek nie ćwiczy,

By choć pozór stworzyć, że im nie zależy

Na korycie, które przed ryjem ich leży.

Przygląda się temu naród z bezradnością,

Wszak te przepychanki stają w gardle kością.

Widać!, taka w rządzie natura przeklęta,

Że cham chamem będzie, choć tytuł docenta.

Pomóż nam mądrości chronić Panie Boże!

Przez Twe wstawiennictwo cud się zdarzyć może.

W Tobie Wszechmogącym jedyna nadzieja,

Że zniknie na zawsze ta prostacka breja,

Że do rządu pójdą ludzie z wartościami,

By wstydu nie było, żeśmy Polakami.