GDYBY...

Gdyby świat umiał mówić, pewnie by wykrzyczał,

Jak bardzo mu jesteśmy wcale niepotrzebni

I pewnie z bezsilności potwornie by ryczał,

Że w swej miłości własnej jesteśmy bezczelni.

Bez ludzi wszystko wokół wielce jest zaradne

I samowystarczalne wszak w swojej zdolności,

We wszystkim użyteczne i twórczo staranne,

We wszystkim niezależne! od bytu ludzkości.

Świat niczym od człowiek nie bywa zależny,

Nie bywa niezaradny, nie bywa ułomny

I człowiek dla natury nie bywa potrzebny,

Choć zdaje się sam sobie nad wyraz bezcenny.

Jesteśmy ponad wszystko wstrętnym pasożytem.

Zżeramy i niszczymy wszystko wokół siebie.

Twierdzimy, że jesteśmy najwspanialszym bytem,

A tak naprawdę ludzie są w większej potrzebie

Niż cokolwiek żyjące na ziemi i w niebie,

Niż cokolwiek, co ludzkość otacza naturą,

Żyjemy w egoizmie, pysze oraz gniewie,

Siejąc przyszłość ubogą i strasznie ponurą.

Bez ludzi świat potrafi cieszyć się wiecznością,

W bogactwie obfitować i niezależności,

Nie musi mieć niczego wspólnego z ludzkością,

By cieszyć się owocnie stanem szczęśliwości.