KAWAŁKI SZKŁA

Jak ważna teraz jest szklanka herbaty

Trzymana w dłoniach splecionych palcami

I na tej szklance malowane kwiaty,

I biczowanie wiatru za oknami.

Jakże znacząca w tej chwili jest cisza,

Liście, co łzami z gałęzi spadają,

I to, co zdarzy się w tej chwili dzisiaj,

I na tarasie przemoczony pająk.

Jak ważne deszczem skropione chodniki,

Światła latarni w kałużach zastygłe

I gwiazd błyszczących drobniutkie guziki,

Jak i godziny mierzone liczydłem.

Jakże znaczącym dźwiękiem jest westchnienie,

Co zdradza czyjąś obecność w ciemności,

I to przelotne w źrenice spojrzenie

Nie zwiastujące żadnej znajomości.

Jak ważna zdaje się myśl nieistotna,

Która zbudziła zdolność do refleksji,

Jak i osoba, co idzie samotna,

I łyk powietrza uwięziony w piersi.

Jakże znaczącym zdaje się milczenie,

Które w skupieniu roznosi się echem,

Jak i błękitu obfite topnienie,

Co niebo zrzuca na ziemię z pośpiechem.

Jak ważny teraz jest moment, co żyje,

Co się rozgrywa w akcie jednodniowym,

I nektar czasu, który ciało pije,

Oraz pomysły, co wchodzą do głowy.

Jakże znaczące są szkła kawałeczki,

Które poskładać można w jedną całość

Lub jak korale bezbarwnej niteczki

Nawlec, by słońce się w nich przeglądało.

Jakże są ważne puzzle codzienności,

Porozrzucane w przestrzeni wydarzeń,

Te uniesienia namiętnej miłości

I ta ulotność niespełnionych marzeń.

Jakże znaczącym i jakże bezcennym

Zdaje się okruch pozornie banalny,

Bo w szkle rozbitym, jakby niepotrzebnym

Człowiek nareszcie staje się widzialny.