JESTEM

Czymże dla świata jest moje nazwisko

Lub imię moje dla przyszłych pokoleń

Lub twarz ma, która znajduje się blisko,

Że aż o mało oka nie wykolę?!

Kimże ja jestem dla innych, dla siebie?!,

Przecież się niczym z tłumu nie wyróżniam,

Przecież nie jestem jedyną pod niebem

Jak kwiat, wokoło którego jest próżnia…

I wobec tego, że kwiatów tysiące

Wyrasta morzem bogatych kolorów –

Jestem jedynie roślinką na łące

Bez znaczącego pośród kształtów wzoru.

Idąc, przenikam przez lustro przestrzeni,

W którym się światłocienie odbijają,

Jak duch, co nie ma ograniczeń ziemi,

Bo w nim się wszelkie cząstki rozpraszają.

Wiatr mnie opływa, oplata podmuchem,

Jakby przechodził w pośpiechu i pędzie,

I mimowolnie swoich westchnień ruchem

Rozsiewa zapach mojej skóry wszędzie

I mnie zaklina w szumie i szeleście,

Powtarza echem, mrużąc przy tym oczy,

I zapisuje w pluskach wody, w szepcie,

Na liściach, które swym oddechem płoszy.

Deszcz na mnie spływa kropel opuszkami,

I moje ciało jak glinę we dłoniach,

Wygładza, rzeźbi palców pieszczotami

Jak czas drzew lata liczone we słojach,

I każdą kroplą milimetry ciała

Ściąga i w ziemię wtapia bezpowrotnie,

Więc cała ziemia będzie mną pachniała,

Cała mym zmysłem doszczętnie przemoknie.

Chociaż mnie nie ma w ogóle, to jestem

Szczyptą powietrza, smakiem świeżej wody,

Rozpryskiwana urodzajnym deszczem,

Niesiona wiatrem, co wiecznie jest młody.