DOM RODZINNY

Popatrz!

Dom rodzinny się wraz z nami zestarzał.

Matem płowym wyblakły mu źrenice,

A na zewnątrz popękał i poszarzał

I pozrzucał z okien puste donice.

Pokurczyły się ściany, kiedyś prężne.

Dach się zapadł jak klatka bez oddechu.

Stopnie schodów tak niedawno potężne

Dziś nie warte są już kroków w pośpiechu…

A poręcze oplata warkocz łodyg.

Kołnierz pokrzyw otula fundamenty.

Pajęczyny jak włosy siwej brody

Zasłaniają spróchniałe elementy.

Drzwi zmurszałe grymasem smutnej klamki

Już nie bronią tej twierdzy przed obcymi.

Na karniszach poszarpane firanki.

Kuchnia straszy fajerami zimnymi.

A przed domem szczerbaty płot goreje,

Ogród w chwastach puchatych się zapuszcza,

Obok studnia bezpłodna mizernieje

Topniejąca bezradnie w dzikich bluszczach.

Wspomnij!

Kiedyś nad domem rój jaskółek,

Niczym ziarno rzucane dłonią wiatru,

Wił się wstążką, zataczał kształty kółek

Nad grządkami dorodnych warzyw, kwiatów.

Kiedyś kafle trzeszczały płomieniami,

Na fajerach ziemniaki opiekając.

W całym domu pachniało wypiekami,

Barszczu szczyptą powietrze doprawiając.

Kiedyś grzybów suszonych pełne wory

I bukiety ziół, czosnków oraz cebul

Ozdabiały dobrobytem komory

Pełne beczek kapusty oraz weków.

Kiedyś śnieżne firanki w okiennicach

Odbijały szlachetność pelargonii,

Szklane oko, które iskrą zachwyca,

Lśniło wzrokiem, co za chmurami goni.

Kiedyś z desek robione podłogi

Przykrywane wielkimi dywanami

Hukiem drewna liczyły nasze nogi

Rozrzucane w tym domu podskokami.

Popatrz!

Dom rodzinny się wraz z nami zestarzał,

Zgarbił mury, czołem wrósł niemal w ziemię,

Jak postura zmęczonego grabarza

Stoi w dali, delektując milczenie.

Nic już nie ma, chociaż wiele się działo

W czterech ścianach tej rodzinnej ruiny.

Nic, prócz wspomnień, nam nie pozostało,

Więc niczego w tym domu nie wskrzesimy.

Umieramy, jak to gniazdo z przeszłości.

Odchodzimy posuwistym spacerkiem.

Kiedyś w świetle bolesnej samotności

Zobaczymy pęknięcia twarzy wszelkie,

Oczy, w których światło się już nie świeci,

Wypłowiałe firanki rzęs nad okiem,

Włos skruszony, co jak dachówka leci,

Odsłaniając zmartwień czoło wysokie.

Przemijamy i jak ten dom rodzinny

Zostaniemy porzuceni przez młodych.

W nas zamieszka ktoś już zupełnie inny

Z konieczności, ale nie dla wygody

I być może całkiem już zapomnimy

Jak powinno nasze życie przebiegać,

I być może znów do domu wrócimy,

I znów będziemy po pokojach biegać,

Ale w innym już wymiarze istnienia

Jakby tego, co się w domu zdarzyło,

Bo w niewidocznych dla oka wspomnieniach…

Jakby nam się to wszystko wymarzyło.