PORANNY SPACER

W strugach przydrożnych latarni wirują liście,

Jakby garścią sypane przez anioły w drzewach.

Echem w przestrzeń się senną wznoszą uroczyście

Błagalne i chwalebne tony w ptasich śpiewach.

Świat się z kolan nie podniósł i przed Sakramentem

Otoczonym świecami uśpionego nieba

Śle do Stwórcy swe Jutrznie zmysłom niepojęte

I przyjmuje na dłonie srebrny okruch chleba,

Który ogniem piekarni unosi się w górze

Dojrzewając w płomieniach zakwaszoną mąką,

Okrywając się skórką podobną purpurze

I spękaną jak ziemia, kiedy jest gorąco.

W tym momencie Komunii milczeniem zamiera

Wszelkie Boże stworzenie świadome niższości,

Które wzrokiem nieśmiałym w niebiosa spoziera,

Prosząc szeptem szelestów o łaskę Miłości.

Pod strumieniem latarni przechodzę w zachwycie,

Delektując się każdą kropelką sekundy,

Odkrywając na nowo jak piękne jest życie

Pozbawione ludzkiego obłędu obłudy.

W podniesieniu się słońca zastygam wbrew woli,

Obserwując łupinę pękającą światłem,

Które za horyzontem pęcznieje powoli,

Otwierając powiekę ciemności nad światem.

Wdech rześkiego powietrza skropionego rosą

Uwalnia w mojej duszy gołębicę w locie.

Zdaje mi się, że stoję na chodniku boso,

Bo mgiełka świeżości spływa po mnie w łoskocie.

Później wracam do domu, jakby odmieniona

W tym porannym spacerze widząc coraz więcej,

Bowiem jestem wbrew nędzy szczerze wyróżniona –

Świadoma, że stworzyły mnie wszak Boże ręce.