FOTOGRAFIA

Pochłaniam ciebie wzrokiem, aby zapamiętać

Kolor twoich oczu, kształt ust i grymas twarzy,

By, gdy świat zacznie płowieć i u podstaw pękać,

Mieć zawsze obok siebie to, o czym się marzy –

By mieć to upragnione miejsce do powrotów,

Kogoś, kto będzie czekał z utęsknieniem w progu,

Kto szczerze mnie przytuli w obliczu kłopotów,

Za kogo wdzięcznym sercem podziękuję Bogu.

Z ogromną zachłannością więc się ciebie uczę,

Z olbrzymim łaknieniem smakuję twą obecność.

Zastygam, bo się boję, że gdy się poruszę,

Mogłabym ciebie stracić więcej niż na wieczność.

Chcę zawsze ciebie w moich źrenicach pamiętać,

Oglądać ciebie ciągle z ogromną radością

I móc na ciebie patrzeć nawet w tych momentach,

W których się człowiek mija z własną tożsamością.

Twe zdjęcie zawsze będę w klapie marynarki

Nosić wszyty, by nikt mi ciebie nie odebrał.

Będę patrzeć na ciebie w noce i poranki,

By się pustki mrok straszny w codzienność nie przedarł.

Mogę stracić świadomość skąd się tutaj wzięłam

I kim jestem dla siebie, albo wszystkich wokół –

Tym, śmiem twierdzić, w ogóle bym się nie przejęła,

Lecz na pewno straciłabym wszelaki spokój,

Gdybym ciebie zgubiła w poplątaniu ścieżek,

W stercie różnych zapisków tego, co banalne.

Przyznać muszę zuchwale, w bezwstydności szczerze –

Byłoby to co najmniej wręcz niewybaczalne.