RYTM KOŁYSANIA

Posypały się karteczki z kalendarza

I szelestem rozproszyły się w przestrzeni,

A w latarniach jakby w świecach u ołtarza

Cień nadziei się radośnie iskrą mieni.

Ciemność lekko się rozrzedza roztargnieniem.

Ptaki budzą się w gałęziach płochym chórem.

Wiatr przechadza się po parku z rozmarzeniem

I na liściach złote myśli zapisuje.

A ja obok z płatkiem deszczu na powiekach

Wszystko bacznie i zachłannie obserwuję.

Czuję młodość, która w siną dal ucieka,

Lecz tym faktem się zupełnie nie przejmuję.

Błogi spokój mnie rozgrzewa i otula.

Serce płonie stanem wzruszeń uskrzydlonym.

Cisza czule w swych ramionach mnie przytula.

Echo niesie mnie na rękach w świat miniony.

Wiatr mży liśćmi i wilgocią o poranku.

Ziemia pachnie mokrą ściółką, mchem i korą.

Ja na ławce w samotności i przystanku

Chłonę życie tą drzemiącą, wczesną porą.

Sen się wije niczym kocur pod nogami.

Noc się łasi, żebrząc choćby o wspomnienie.

Niebo kropel mnie dotyka opuszkami

I rozpieszcza mojej duszy zamyślenie.

Zza konarów pozwijanych warkoczami

Kilka okien przebudziło się zuchwale,

Wodząc swymi świecącymi się oczętami

Za tym miejscem, w którym czuję się wspaniale.

I choć mija już godzina za godziną,

I chodź zegar upomina mnie bezczelnie.

Jestem sobą! – ani skutkiem, ni przyczyną.

Chcę tu zostać!, w tym ukryciu potajemnie.

Nic mi więcej nie potrzeba nad tę chwilę

I za nikim mi nie tęskno w tym momencie.

Przed swym Stwórcą w mej wdzięczności głowę chylę,

Bo we wszystkim odnajduję zawsze szczęście

I unoszę się nad ziemią w lekkim puchu,

I rozpływam się w słodyczy przemijania

Jakby piórko falujące na podmuchu

W zmysł kojącym rytmie błogim kołysania.