DRZEWO MOJE

Czego pragniesz ode mnie drzewo rozłożyste

Z rozwichrzoną fryzurą wielkiego pianisty?

W twoich palcach natchnieniem drży pióro wieczyste,

Spod którego się sypią różnobarwne listy.

Co mi pragniesz przekazać tym świszczącym szeptem,

Przemycając przed echem wszelakie sekrety?

Stoję u stóp wrośnięta w pień twój własnym sercem

I wsłuchana w szelesty twoich słów bez reszty.

Co z zarysu konarów twych mogę odczytać,

Zasiadając spojrzeniem w splecionych gałęziach?

Jakąż myśl z twoich szumów też potrafię schwytać,

Gdy mnie ptasich szczebiotów dźwięk koi, odpręża?

Korzeniami mnie trzymasz kurczowo za nogi.

Grzbietem kory mnie tulisz w lekkim odchyleniu.

Szalem cień mnie otula rozkoszny i błogi,

I unosi na dłoniach w sennym zapomnieniu.

Czymże mogłam się wkupić w twoje rozkochanie,

Zastygając na piersi pachnącej żywicą?

Kiedy we mnie zamilknie życia kołatanie,

Niech mnie dłonie drewniane przed światem zakryją.

Tylko w twoich ramionach będę wciąż słyszała

Słodkie usta, co wiatrem wydają się śpiewać,

Że odeszłam nie będę nigdy żałowała

Jako sęk dorodnego i wiecznego drzewa.

Nieś mnie zatem me drzewo na barkach w podzięce,

A ja ciebie na plecach będę podtrzymywać.

Niech do ciebie przyrosną spracowane ręce,

Kiedy łaski z błękitów będą na mnie spływać.

Cóż byś chciało mi drzewo powiedzieć przed czasem,

Zanim w twoich objęciach odpocznę na wieki?

Młodość moja przekwita, starość już za pasem,

Coraz cięższe się stają mych oczu powieki.