GŁOS CISZY

Nie ma nic piękniejszego nad tę ciszę wokół,

Która się wszem rozpływa karmelem skupienia,

W delikatności niczym na proch starty popiół

Rozdmuchiwana puchem ostatniego tchnienia

Osiada na z nylonu naciąganych strunach,

Łączących niebo z ziemią na wszystkich oktawach,

Które się rozpraszają w szelestach i szumach

I osiadają dżdżyście w kryształowych stawach,

I płyną nurtem wody, strącając z traw rosę,

Pękają kropelkami jakby szkłem stłuczonym,

I biegną roztańczone niczym stopy bose

Po stopniach partytury drżeniem przebudzonym.

W niej słychać kiełkowanie ździebeł się prężących,

Co ziarnka rozsypują piasku jak kamienie.

W niej westchnienie przestrzeni w liściach wirujących

Zdaje się gradobiciem zagłuszać milczenie.

W niej gałęzie trącane ptasim piór trzepotem

Łamią się jakby drzewa huraganem rwane,

Płatki kwiatów na trawnik lecące z łoskotem

Brzmią jakoby balony szpilką przebijane,

A myśli się wydają obcasami stukać

I cienie swym pełzaniem szeleścić potwornie –

W niej echo zda się swego ukojenia szukać,

Gdyż w ciszy barwnym głosie czuje się bezdomnie.