SPOSTRZEŻENIE

Pocztówki na lodówce, zdjęcia niemal wszędzie

Jak fragmenty przeszłości posklejane w całość,

Roztrzaskany wazon, z którego nic nie będzie,

Oraz przesadna nad nim w rozczuleniu dbałość;

W oknach stare firanki w szarości i smutku,

Na parapetach skrzynki z kłykciami po kwiatach…

Ktoś się w domu przemyka, jak duch, powolutku

Przemierzając samotnie cztery ściany świata,

A po chwili się w kuchni ujawnia posturą

Przygarbionej staruszki z konewką w uścisku

I swą drobną, i kruchą jak trzcina figurą

Zastyga w zamyśleniu nad nadawcą listu.

Wtem kot, który na stole, łasi się, przytula,

Mrużąc oczy z pomrukiem i zadowoleniem.

Starsza pani kopertę do piersi przytula

I dotyka palcami znaczka ze wzruszeniem,

Po czym siada przy stole w głębokiej zadumie,

Z ostrożnością wyciąga zawartość z koperty

I po wersach na wstępie, które odczytuje,

Głodnym okiem pochłania zdań wszelkie sekrety,

A po chwili… wzrok w niebo unosi przez okno,

Co na oścież otwarte wiatr w gości zaprasza.

Oczy, widać, wzruszone, lecz łzami nie mokną,

Chociaż duszę żal gnębi i obficie zrasza…

I ponownie spojrzeniem splot liter dotyka,

Jakby chciała wydobyć zeń głos dobrze znany.

Wtem!, wyrywa ją z transu gwizdanie czajnika.

Niesie w dłoni kubeczek wrzątkiem napełniany,

Później czajnik odstawia i siada przy stole,

I rękoma wygładza kartkę w różne strony,

Jakby była skupiona bez reszty w mozole,

Rozciągając na blacie list dłońmi pieszczony,

I w momencie zastyga jakby oderwana

Od wszystkiego, co wokół ją zewsząd otacza.

Widać, że wspomnieniami jest teraz smagana…

Wyraz twarzy jej podróż w minione oznacza.

Kot się główką do skroni staruszki przymila,

Jakby chciał ją pocieszyć w tej martwej godzinie.

Starsza pani refleksję natychmiast ucina

I podaje konserwę do miski kocinie,

Po czym siada do stołu popijając… kawę?,

Błądząc tęsknym spojrzeniem za ptakiem w odlocie.

Czy właśnie w takiej chwili zdaje sobie sprawę,

Iż patrzę na nią z zewnątrz, stojąc przy jej płocie?...

Podnosi się niemrawo i z kuchni wychodzi,

Trzymając w dłoni listu kartkę i kopertę.

Kot wskoczył zwinnie na stół, do okna podchodzi

I siada pośród donic jak na miejsce święte.

Przyglądam się mu chwilę i on na mnie patrzy,

Jakby był zaskoczony moją ciekawością.

Świadoma, że ta scena wiele dla mnie znaczy –

Spotkanie w cztery oczy z czyjąś samotnością,

Odchodzę... i przed siebie ruszam w zamyśleniu

I w dziwnym przekonaniu, że siebie widziałam.

Jak wiele dała siebie ta pani drugiemu,

Że dziś, jako staruszka, sama pozostała?...