PEREGRYNACJA OBRAZU

Poruszenie ogromne Wąsoszem wstrząsnęło,

W jednej chałupie skończyło, a w drugiej zaczęło –

Z Matki Boskiej obrazem wspólne rozmodlenie

I litanii, i pieśni z serca zawodzenie,

Wszystkie okna się patrzą oczami Maryi,

Wszystkie płoty jakoby z krawatem u szyi

Ozdobione wstążkami i butonierkami

Wprowadzają do domów naręczy kwiatami

Orszak ludzi, co idzie śpiewnie za obrazem,

By uklęknąć w pokoju jako przed ołtarzem

By cześć oddać Królowej Polski, Nieba, Ziemi

Z tą nadzieją, że życie ich w świętość przemieni.

Ustawili na stole Mateńki oblicze

Na obrusie z krochmalu, a obok donice,

Z których kwiatów pompony dorodnie zwisają

Pośród świec, co płomieniem skromniutko migają.

Przed obrazem kobiety w białych kołnierzykach,

W koroneczkach, falbankach, strojnych koralikach,

W garniturach mężczyźni jak dostojne pany –

Każdy do tej okazji stosownie ubrany,

Bo z szacunkiem, wdzięcznością, z wielkim poważaniem

Odmawiają donośnie z radością różaniec.

Wtem się pieśń wyrywa z piersi, gore i płonie:

„Czarna Pani nasza w Częstochowskiej ikonie

Jesteś nam smutna, chociaż zasiadasz na tronie” –

I każdy w śpiewie siłą zaplata swe dłonie –

Twoja troska, o Matko, zamknęła się w słowa,

Czy lud Bogu wierności na wieki dochowa…”

Po czym pieśń ktoś przerywa litanii słowami:

„Święta Maryjo! – lud prosi – módl się za nami.

Najukochańsza Córko Ojca Przedwiecznego –

Wiara później powtarza rytmu błagalnego

Zwrot wszystkim wszak dobrze znany – módl się za nami…

Zwyciężająca złe duchy, módl się za nami –

Następnie wierni proszą, pochylając głowy –

Byśmy byli godni obietnic Chrystusowych…”

Wtem pieśń: „Aniołów chóry i mieszkańców ziemi –

Brzmi tak – Hymn chwały wznieśmy głosy złączonymi –

I tak – Imię Maryi sławmy w uniesieniu –

Gdyż to – Najświętsze imię po Boskim Imieniu…”

O, gdybyś widział te wpatrzone w Matkę oczy,

Wiedziałbyś który Jej śladami wiernie kroczy,

Który Jej życie swoje z troskami zawierza,

Który, jak dziecko, szczerze z ufnością się zwierza.

Tyle w tym wiary gorących serc i oddania,

A w każdym słowie więcej niźli przekonania,

Że Maryja jest Panią i Pocieszycielką,

Więc można z Nią omówić sprawę każdą, wszelką

I dlatego na koniec spontanicznym smutkiem

Płyną słowa wymowne, choć proste i krótkie,

Oznajmujące: „Matko przed Twoim obrazem –

Z obawą, że być – może już ostatnim razem –

Bo – może Cię już – więcej wcale – nie zobaczę –

Więc – pozwól – mi, o Matko – niech się dziś wypłaczę…”

I cisza,… czas skupienia i kroków odgłosy,

A w tym wszystkim gasnące rozmodlone głosy…

A gdy gość ostatni drzwi zamykał za sobą,

Gospodarz trwał przy Matce z pochyloną głową,

Noc modlitwą karmił i przy Maryi czuwał,

Choć we śnie się nierzadko bezsilnie osuwał.

Dziś zaś większość pogardza taką Pośredniczką,

Obojętnie przechodzi nawet przed kapliczką

I dlatego do domu już Jej nie zaprasza.

Czy to wiara, tradycja czy miłość wygasa?...