SUMIENIE

Pytasz mnie o smutek, który osiadł na ustach,

Wypływając z oczu jakby falą jeziora…

Włosy moje w szronie niczym perłowa chusta

Hamują w dzikim pędzie myśli moich koła,

Więc jakoby uprzężą zatrzymany ogier

Pojawiają się w tempie zwolnionym uczucia.

Tli się we mnie zaledwie życia mego płomień,

A i zegar w mej piersi coraz gorzej stuka,

Przesiewając minuty mijających godzin,

Podliczając, co było i co jest obecnie –

Toż się cieszyć przesadnie,… chyba się nie godzi?

Traktuję to, co we mnie, z szacunkiem, statecznie

I kartkuję wspomnienia, ażeby zrozumieć:

Jak przyczyna w efekcie się zarysowała?,

Kim się stałam ze wszech stron rozrośniętym tłumie?,

Kim jestem,… a kimś kiedyś zawsze zostać chciałam?...

Wielu ludzi odeszło, więc drzwi się zamknęły.

Wielu obok się nagle obcymi mi stali.

Me relacje z dzieciństwa gdzieś nagle zniknęły,

Bo niektórzy po prostu mnie oszukiwali.

Dzisiaj pragnę spokoju i metra z ogrodem,

Aby patrzeć na kwiaty pod woalem rosy,

Budzić zmysły powietrza jeszcze śpiących wschodem,

Gościć rano, wieczorem rozmodlone kosy,

Wzrokiem liście zamiatać w pajęczyn warkoczach,

Co spod mgły kapelusza opadają wstążką,

Widzieć siebie w błękitu rozpłakanych oczach,

Iść do Nieba ścieżyną krętą w chaszczach, wąską…

Może i los nie obedrze mnie ze wszystkiego,

Może zmysły zostawi i trzeźwość logiki,

Będzie trzymać się z dala od ciała sprawnego,

Bym się sama umyła, zapięła guziki,

I bym mogła żyć w zgodzie z moją samotnością,

Która zawsze od zawsze mi towarzyszyła.

Dziś… przyjaźni chcę tylko wszak z moją starością,

Śmierci dobrej, co w łonie me życie nosiła.

Wskazówkami czas tylko rozciera minuty,

Rozsypując popiołem minione godziny…

Wczoraj maj był, a dzisiaj już się zbliża luty,

A my nic wobec siebie z sobą nie robimy.

Popatrz!, jeszcze niedawno kwitły pelargonie,

A dziś pompony śniegu pączkują w donicach.

Czyżby się zapowiadał codzienności koniec?...

Tak mnie wszystko porusza, wzrusza i zachwyca.

Może jeszcze herbaty, albo naleweczki?

Spróbuj babki piaskowej zanim wszystko zliczysz.

To są grona z ogrodu czerwonej porzeczki,

Album zdjęć, co wycięłam z już pożółkłej kliszy…

Na nich wszyscy się zdają ze sobą szczęśliwi,

A dziś tylko zgorzkniali i sobie odlegli.

Czy wówczas,… czy (być może) teraz są prawdziwi?...

Chyba ich nie znam dobrze, choć obok mnie przeszli.

Siedzisz ciche i czyny me ciągle sumujesz,

I dodajesz me myśli, słowa, zaniedbania.

Każdy dzień mi podliczasz, nigdy nie próżnujesz..

Ile długów, twym zdaniem, mam dziś do oddania?...

Milczysz i zatrzymujesz się w kadrach pamięci,,

Odtwarzając wszystkich i wszystko z dokładnością.

Ten stan rozpatrywania mnie boleśnie męczy.

Pragnę żyć w mojej głowie z pokorną cichością.

Niech upiory się wreszcie wyprowadzą z domu,

A kto mnie nie traktuje poważnie, niech znika.

Nie chcę wadzić, jak odcisk, na co dzień nikomu,

Lecz niech nikt bez miłości w życie me nie wnika.

Pochowałam zegary, co głośno cykały.

Chcę wsłuchiwać się tylko w szelesty i szumy.

Niechby chmury kroplami w parapet stukały…

Chcę mieć kogoś szczerego, nie! fałszywe tłumy.

Jesteś obok i zawsze bezwstydnie otwarte

Niczym księga, z której mogę siebie wyczytać.

Czy me życie cokolwiek chociaż było warte? –

Powiesz mi w dniu mej śmierci, dziś… nie będę pytać.