WYKOPKI

Ziemia rozpuściła siwe nici włosów

Pachnące płomieniem palonego drewna.

W piersi trzyma obręcz wiklinowych koszów,

W których drzemie bulwa ziemniaków niejedna.

Rozkopane bruzdy przyciągają wrony.

Jesień wielobarwnie liśćmi się porusza.

A człowiek z motyką w trudzie pochylony

To z prawej, to z lewej piach czarny rozrzuca

I wyciąga glebą kartofle obrosłe,

Ciska je w warkocze gałęzi plecionych,

Czasem staje, dłonią z czoła ściera rosę,

Będąc wciąż w pozycji pleców przygarbionych,

Więc z daleka ludzie zgięci w pałąk pracą

Podobni do klamer przypiętych na sznurze

Spojrzeniami w ziemi za swe zbiory płacą

Z głowami przy bruzdach jak zwiędnięte róże.

Gaśnie tak godzina za godziną niemo

Od wschodu po zachód wręcz niepostrzeżenie –

Przed chwilą świtało, ale już jest ciemno.

Rwą się z ziemi w niebo siwiutkie strumienie

Żaru, co na piachu ledwo dogorywa,

Rozżarzonym węglem spulchniając ziemniaki,

Powietrze pieczoną skórką się okrywa,

A przy palenisku dziewczyny, chłopaki,

Starszyzna, dzieciaki biegające wkoło,

Rozmowy i śmiechy, śpiewy i hałasy,

Echo, co dźwięk niesie w przestworza wesoło,

Zagłusza radością szumem gwarne lasy,

I muzyka, tańce, życie uskrzydlone,

Harmonijna zgoda dobrego sąsiedztwa,

W palcach podrzucane ziemniaki pieczone

Z opiłkami soli i z plastrem masełka…

Gdzie szukać tej sceny minionego czasu?

Hop! Hop! – wołam za nią, przemierzając chaszcze.

Cisza,… nic nie słyszę oprócz szumu lasu…

Wszystko wokół obce, puste, przez to straszne.

Hop! Hop! – niestrudzenie wciąż jej poszukuję,

Zaglądam przez płoty na wszystkie obejścia.

Cienia jej już nigdzie jednak nie znajduję…

Każdy zagon miejscem wyrwanego serca.

Gdzież to się podziali ludzie od wykopek?

Kto wstążeczki dymu poodcinał w niebo?...

Pola pachną trawą od porannych kropel

Odłogiem zdeptane wbrew wszelkim potrzebom,

A w nich tylko spokój krokiem swym szeleści,

Rozglądając się dokoła z rozrzewnieniem,

Recytując słowa tylko jednej treści,

Co błądzi po świecie tamtych chwil wspomnieniem.