EUTANAZJA

Mówią, że martwe drzewo wyciąć trzeba,

Bo pożytku już z niego nie ma wcale.

Czasem usiądzie na nim ptak, co śpiewa,

Ale poza tym wygląda niedbale:

Pusty pień dziuplami poprzebijany

Mrocznie odstrasza bezlistną golizną,

Przerzedzonymi próchnem gałęziami

Niekiedy mrugnie pajęczyn siwizną;

Korzeń je ledwo do ziemi przytwierdza;

Konary jako ręce z artretyzmem;

Zamiast żywicy kapie zeń wręcz nędza.

Zda się to drzewo krzyczeć swym tragizmem;

Lecz… gdyby z bliska przyjrzeć się tej zmorze,

Gdyby do kory przystawić swe ucho,

Pewnym!, że drzewo zaskoczyć nas może,

Choć się wyraża niemo oraz głucho.

U pnia podstawy przy splocie korzeni

Mrówek i grzybów mnożą się osady;

Huba falbaną wypchanych kieszeni

Opasa drzewo spiralą kaskady,

A w jego wnętrzu serce ledwo dyszy

Jakby bezsilnie w piersi kołatało…

Wtem się wydało, że to odgłos myszy

I nietoperzy wahadło stukało.

Spod łusek kory konarek tajgowy

Wyprzedza truchtem jelonka rogacza,

Po szczeblach przeszkód i ciołek matowy

Czy sprężyk rdzawy grono ubogaca.

Wtem drzewo łypie z góry lśniącym okiem

Jakby dokoła świat obserwowało,

Pojąc swe zmysły natury widokiem,

Jakby się czegoś w nim doszukiwało,

Lecz… to jest puszczyk, który mruży ślepia,

Kiedy mu słońce w źrenice zagląda.

Muchówka szara gałązki oblepia.

Włochatka z okna poniżej wygląda,

A nad nią pliszka siwa podskakuje,

Kowalik śpiewem wita w kamienicy,

Rytmicznie dzięcioł tym śpiewom wtóruje,

Traszka szeleści w korzeni spódnicy,

Wiewiórka w schowku gromadzi zapasy,

Koszatka w dziurce obok się ukrywa,

Pod pniem jeż czeka na jesienne czasy

I popielica lokatorem bywa…

Tak i z człowiekiem starym, jak z tym drzewem,

Kreśli się sprawa w życia poniewierce –

Chcemy go wyciąć z obrzydzeniem, gniewem,

By niczym Piłat umyć ego ręce.

Stary się zdaje być nieużyteczny,

Bo niedołężny w swojej zaradności,

Kruchy, bezsilny, nie jak dawniej prężny,

I okradziony z wszelkiej logiczności.

Taki kojarzy się tylko z kłopotem

I wyrzeczeniem oraz poświęceniem.

Niewielu myśli: „Co też z nami potem,

Gdy w nas obumrze młodości istnienie?”,

A przecież tylko wystarczy się przyjrzeć

Temu staremu, biednemu człeczynie,

Aby go poznać i aby w nim ujrzeć,

Że ciało martwe, ale duch w nim żyje

Niczym mądrości księga zapisana

Doświadczeniami, co dla nas bezcenne

Jakoby studnia, z której woda brana

Pobudza umysł i uskrzydla serce.