SCHYŁEK SŁOŃCA

Pamiętam zapach jabłek, które spadły z drzewa

I które dojrzewały winnym octem w trawie

Niczym małe bochenki rosnącego chleba

Drzemiącego w płomieniach ziół dzikich przyprawie.

Pamiętam zapach śliwek brzemiennych gałęzi

W fioletowej koszulce z niebieskim nalotem,

W których miąższ soczysty barwą miodu się gnieździ,

Wabiąc w sploty konarów osy swoim słodem.

Pamiętam w stodole aromat słońca w sianie,

A pod nim ulęgałek garście rozłożone

I na kuchni kaflowej gruszek ususzanie

W równe plastry z kwiatuszkiem z pestek pokrojone.

Pamiętam zapach grzybów na kolcach tarniny

Porozkładanej rzędem na ciepłych fajerach;

Orzechów wyciąganych do słoja z łupiny

I jeżyn, które w weki z cukrem się przeciera.

Pamiętam zapach ściółki i szyszek sosnowych

Lub tych, które spod świerka się w worek zbierało,

Kasztanów lśniących woskiem w skorupach brązowych,

Żołędzi,… bo tym wszystkim dom się przystrajało.

Pamiętam zapach deszczu, co krople w dach wbijał

I do mieszkań zaglądał strugami po szybach,

Strumieniami o schody, progi się odbijał

I w kałużach się chował niczym w stawie ryba.

Pamiętam drobnym kwiatem rozsypane wrzosy

Pod falbaną paproci z rdzawym wykończeniem

I pajęczyn zniszczone i rozwiane włosy

Rozczesane w przestrzeni z lekkim rozmarzeniem.

Pamiętam dźwięk pociągu, co lasy przecinał

Smugą dymu, co czubki drzew z niebem łączyła.

Kiedy zamykam oczy,… wciąż pędzi po szynach…

Za nim jakoby chmura szarości pędziła…

Pamiętam wieczór, który w oparach się wznosił,

Szczyptą chłodu przyprawiał powietrze znużone,

I księżyc, co kadłubem przez ciemność przechodził,

Szum liści, co spadały z gałązek strącone.

Pamiętam głuchoniemą ciszę, która drogą

Przechodziła przez Wąsosz z rękoma w modlitwie,

Tę atmosferę myśli uroczyście błogą

Oraz smugi światła, co spływały przejrzyście

Z przydrożnych latarni, które niczym żurawie

Pochylały swe głowy w pokorze na ziemią

I jasność rozlewały na pożółkłej trawie,

Co zdała się podobna srebrzystym promieniom.

Pamiętam psów szczekanie i echo w obłędzie,

Co wpadało w obejścia i w pnącza zieleni,

Lamentując żałośnie: „Co też z nami będzie,

Kiedy wszystko to zgaśnie i w popiół się zmieni?!”…

Dziś niekiedy w te czasy przenoszą mnie dźwięki,

Aromaty podobne do tamtych z przeszłości.

Zegar cofa wskazówki, niosąc kluczy pęki,

Otwierając drzwi wspomnień, w których zmysł mój gości.