KIEDYŚ...

Kiedyś obejścia fale zalewały

Zbóż i ziemniaków, i kwitnącej łąki,

A przez ocean ten się przebijały

Dorodnych warzyw wypielone grządki.

Kiedyś jabłonie, grusze dojrzewały,

Wiśnie i śliwy korale zdobiły,

Krzewy agrestu, porzeczek pęczniały,

Że tę brzemienność z trudem unosiły.

Kiedyś wśród drobiu, pośród stad gołębi

Wróble kłóciły się o mleczne ziarna,

Pod niebem tuman jaskółek się kłębił

I rzadko na wsi zjawiała się sarna.

Kiedyś przy budzie czuwał zawsze burek,

Obory, chlewy pełne życia były;

Wrzało od gęsi, indyków i kurek,

Kaczek, perliczek, co hałas robiły.

Kiedyś się rwało mlecz i koniczynę,

Aby nakarmić ciągle głodne króle;

W łubianki z pola truskawkę, malinę;…

Lipy huczały jak bezsenne ule.

Kiedyś się kosą cięło urodzaje,

Grabiami ziemię się wyczesywało –

Istniały wówczas inne obyczaje

I z inną werwą do pracy się gnało.

Kiedyś przy żniwach, albo sianokosach

Sąsiedztwo w jedno zawsze się roiło

I przy wykopkach w dymu siwych włosach

Ziemniakiem z żaru chętniej się dzieliło.

Kiedyś i śpiewy, i tańce po pracy

Były biesiadą prostą, lecz wesołą,

Więc przy bochenku z plasterkiem kiełbasy

Wszyscy tworzyli rozbawione koło.

Kiedyś dzielili się mlekiem lub chlebem,

Jajkiem spod siana, co świeżo zniesione,

I na ławeczkach pod bezchmurnym niebem

Rozmowy szczere były prowadzone.

Kiedyś wzajemnie siebie odwiedzali

Bez zapowiedzi, bez anonsowania

I z serdecznością gościnnie witali,

Bo gość u progu Boży dar odsłaniał.

Kiedyś,… bo dzisiaj tylko cień wspomnienia

Wszystkie te chwile w czasie przywołuje,

Trąca obrazem wrażliwość wzruszenia,

Nostalgię budzi, gdy przeszłość kartkuje…