BEZDOMNOŚĆ

Chciałabym kiedyś rozprostować skrzydła,

By poczuć wiatru ramiona na skórze.

Przyziemność wszelka okropnie mi zbrzydła.

Nie mogę w miejscu pozostawać dłużej

Niż sekund kilka, minut kilkanaście,

Albo mizerną, bezpłodną godzinę.

Słońce niebawem bezpowrotnie zaśnie.

Chcę znaleźć szczęścia piękniejszą przyczynę.

Szukam więc wzniosłych celów i kierunków,

Jak kloszard każdy przeszukuję kubeł.

Na panoramie różnych wizerunków

Mam tylko jedną przeznaczenia próbę.

Nic mi w tej sieci wręcz nie odpowiada –

Czasoprzestrzeni sidła mnie trzymają.

Ciało się włóczy, do siebie coś gada,

Wierząc, że wyższe wartości bywają.

Wtulę się czasem w bezpieczną kryjówkę,

Niekiedy jednak zderzam się z przykrością.

Wciąż uzupełniam mych wspomnień krzyżówkę,

Męcząc się strasznie z mej duszy miłością,

Która mnie wzywa do lotów w przestrzeni,

Do porzucenia przyziemnej kotwicy…

Nic też dziwnego, że w blasku promieni

Jestem bezdomną na każdej ulicy.