W PODSKOKACH OPTYMIZMU

Pod powiekami mam drzwi mojej duszy –

Czarne jeziora prawdy nieskażonej.

Jak tylko czujność powieki poruszy,

Można w nich ujrzeć siłę niestrudzonej

Kobiety, która podnosi się ze zgliszczy,

Nadziei skrzydłem zahacza o chmury,

Trudności życia niestrudzenie niszczy,

Choć jest niewielkiej, mizernej postury.

Nie mam potężnej, niezłomnej natury,

Nieśmiertelnego w wytrwałości ducha,

Po prostu każdy czas, choćby ponury,

Choćby w nim była najgorsza posucha,

Wtulam do serca niczym dziecię matka,

By uspokoić burzliwe zwątpienia

I jak w radości szalona wariatka

Pędzę przez drogi bez tchu i wytchnienia.

Za krótkie życie – więdnie z każdą chwilą

I niczym kwiaty, co w słonecznym żarze

Bezradnie w smutku główki skromne chylą,

Tak i my wszyscy będziemy się starzeć,

Więc pora słuszna i wielka potrzeba,

By zawsze widzieć tęczowe pastele

Nawet na skroniach żałobnego nieba,

Bo życie płynie, czasu jest niewiele.