CHWILA POSTOJU

Zatrzymać się choć na trochę,

By oswoić myśli płoche,

By poczuć zapach powietrza,

Płynący rwąco do serca.

Zatrzymać się choć na chwilę –

Nic więcej, po prostu tyle,

Spojrzeć w zwierciadło za sobą,

Poznać się z we mnie osobą,

Napić się wspólnie herbaty,

Połączyć dwa sprzeczne światy:

Ten, co znam, z tym, co zna ona –

We mnie kobieta uśpiona,

Ta, która życie smakuje,

Z głową po niebie wędruje,

Zachwyca się drobną rzeczą

Mimo, że wszyscy się spieszą.

Być może podczas spotkania

Odkryję, co się zasłania

W galopie, wirze i pędzie –

Obce, choć obecne wszędzie…

Być może z goryczą w ustach

Poznam, że słodycz jest pusta,

Kiedy jednako smakuje

I gdy jej żal nie popsuje,

Że nic nie warte radości

Sztucznie zdobionej miłości,

Bo tym piękniejsze uczucie,

Gdy drogą gnasz w ciasnym bucie,

Gdy los cię z szat twych odziera,

Wskazując ci przyjaciela,

Który to mimo trudności

Nie skąpi ci swej wierności…

Cóż warte są zabiegania,

Na górę życia wspinania,

Gdy ruszasz w trasę samotnie

I świat twój cały w łzach moknie?

Zatrzymaj się choć na trochę,

Snem okryj oczęta płoche,

Rozłóż do lotu ramiona.

Niech spadnie z duszy osłona,

Niech wiatr cię pieści czułością,

Przestrzenie poją ufnością

I niesie szepczące echo.

Zgiełk niech zostanie daleko!

A, gdy już minie godzina,

Co nowy etap zaczyna,

Poczujesz dreszcz przemijania,

Rytmiczny ton kołysania

I tą beztroską szczęśliwość,

Serca niewinną wrażliwość,

Którą dzieciństwem nazywasz

I w codzienności ukrywasz,

Męcząc się w kostiumach, maskach,

Tonąc w zamętach, hałasach,

Tracąc sens i piękno życia

W mackach teatru, ukrycia.

Zatrzymaj się choć na chwilę

I zostaw to wszystko w tyle.

Zapoznaj się z tym, kim jesteś.

Odzyskasz to, co jest święte –

Siebie do bólu szczerego,

Niczym niezakłamanego.

Sprzeciw metodą jest próżną…

Jutro być może za późno.