STAROŚCI MOJA

Przygotowałam dla ciebie pewien projekt

Moja piękna, spokojna w siwym zabarwieniu –

Jest to domek z werandą, na której powoje,

A wśród nich lampiony o bladym rozmarzeniu.

Dom drewniany, niewielki z przeszłością

Wokół sadów, ogrodów i połaci lasów,

Cieszący się prostotą i wielkodusznością.

Będziesz mogła spisywać w nim podszepty czasów.

Już cię widzę stojącą w reflektorze zachodu

Z chustą, którą otulisz bezsilne ramiona,

Z duszą, z której w niewoli odwiecznego głodu

Spada wierszem cielesnej kurtyny odsłona.

Już cię widzę z herbatą w pomarszczonych dłoniach,

Z tlącym wzrokiem wtopionym w oczy nieba,

Z nicią myśli, co drżeniem pajęczyny na skroniach

Rymem skocznym w zadumie wersy śpiewa…

Wokół ciebie kielichy pnących kwiatów,

Warkoczami pełznących ciekawością na poddasze,

Fale pięknych, pszczołami roztańczonych rabatów

I zieleni zdobione rosą lśniące płaszcze,

Kosy, które tak kochasz za śpiew wchodów, zachodów,

Wróble wiecznie skłócone, skowronki, jaskółki

I bociany, co witasz gościnnie w swym progu,

I żurawie czy gęsi, czy też echem gonione kukułki.

Wokół ciebie tęczowe korale na liściach,

Mgły wplecione koronką w trawy i w paprocie,

Wiatr zaklęty w obłędnych szelestach i świstach

I liczący dukaty łez wtopionych w błocie,

Wrony, kawki żebrzące w taborach przestrzeni,

Deszcz, co w okno zagląda z rozrzewnieniem,

Zapach mokrej, wilgotnej od goryczy ziemi,

Senność, która przemierza świat milczeniem.

Wokół ciebie gwiazd białych wodospady szemrzące,

Mróz co szyby graweruje kwieciście,

W kapeluszach puchatych drzewa wędrujące

I w kożuchach świat cały, co się mienią srebrzyście,

Trzaski ogniem trawionych kawałeczków drewna,

Ciepło, które ogarnia kuchnie i pokoje

I zaduma rozkoszna, we wspomnieniach bezdenna,

Czas miłości spędzany do końca we dwoje.

Zostań proszę u boku mego wdzięczną zgodą,

O tym samym natchnionym spojrzeniu istnienia,

By zdobienie liter było nam osłodą

W czasem trudnych chwilach kobiecego uschnienia.