WALIZKA

Czas lokomotywą pędzi po błękicie,

Zataczając tumany przepalonych godzin.

Dymem przemijania zapisane życie…

Nie pamiętam wszystkiego.

Nie szkodzi… nie szkodzi…

Siedzę sobie na łóżku gotowa do drogi.

Obok bagaż z biletem w nieznane.

Odpoczywam w zadumie, by oswoić nogi,

Które iść chcą przed siebie

Niczym konie wolnością uskrzydlane.

Mam niewiele w walizce, bo wiele nie miałam.

Wypełniony zeszyt w zniszczonych okładkach.

Halkę, ołówek, pomadkę do ust spakowałam,

Starą książkę z poddasza i zakładkę…

Zakładkę z uschniętego kwiatka.

Pora w drogę! – pociągu westchnienie mnie wzywa.

Przygładziłam splatane w kok włosy.

Dziś wesoła, lecz jutro może będę szczęśliwa

Kiedy w słońcu zatopię

Wciąż zachłanne na jutro oczy.

Ruszam w podróż, lecz zanim odejdę na zawsze

Wyrwę chociaż karteczkę z pożółkłego zeszytu.

Na tej kartce rozdmucham liter kruche dmuchawce,

By zostawić po sobie drobny znak –

Okruszek mego bytu.