NIM SIĘ...

Za mną są drogi dawno przemierzone,

Na których własny ślad pozostawiłam.

Stopy wędrówką przed siebie zmęczone

Gdzieś na ów drogach gęsto pogubiłam...

Pewnie je teraz wiatr z nawierzchni zbiera...

I tyle po mnie na Ziemi świat ujrzy.

Ból człowiekowi istnienia doskwiera,

A kiedy śmierć mu w ów cierpieniach ulży,

Nagle miarkuje się każda i każdy,

Że w pocie czoła trudy pokonane

Anonimowa przyszłość w palcach miażdży

Jakoby z pestek ziarenka łuskane,

Szczęśliwy, który robi to, co kocha,

Co mu przyjemność wręcz nieziemską sprawia.

W takim, jak w każdym, choć natura płocha,

Radość mu duszę rozkosznie zabawia,

A wtedy sensu pojawia się iskra,

Że egzystencja jest czymś nader więcej,

I beznadzieja błyskawicznie pryska,

Bo po coś - zda się - bije w piersi serce.

Kiedy się jednak robi coś wbrew sobie

I dnia każdego walkę podejmuje,

Chcąc uspokoić myśli chaos w głowie,

Co przeciw temu, wrzeszcząc, protestuje...

Życie uchodzi jako gaz z balonu,

Który przebity wydycha powietrze

I łka żałośnie w sobie po kryjomu,

Bo się z porażką swą pogodzić nie chce.

Bańką mydlaną zdają się marzenia

Nieosiągalnie się rozpryskujące.

Codzienność wówczas w nostalgię się zmienia

Za tym, co więdnie ledwo kiełkujące.

Oby do brzegu dobić w takich chwilach,

By poczuć rozkosz spokoju i ciszy.

Od linii lądu dzieli wciąż mnie mila.

Nad głową sztormu przepowiednia wisi.

Jeśli mnie fale pchną znowu do tyłu

I na środek oceanu rzucą,

Prawdopodobnie stracę smak bakcylu

I mnie promienie słońca nie ocucą,

Kiedy mnie wody wyplują na plażę

Jako rozbitka tylko w formie ciała.

Ja, aby robić, co kocham. wciąż marzę!...

A tylko doba mi bytu została,

Żeby móc wreszcie wyciągniętą ręką

Chwycić za uprząż własnej paralotni

I żeby życie nie było mi męką

Nim się ma dusza w błękity ulotni,

Nim się mój oddech nie przetrze jak nici

Oraz nie przerwie, nie trzaśnie jak lina...

Niechże się wreszcie sen o byciu ziści.

Niech się nie kończy, co że się zaczyna.

grafika pochodzi ze strony: tapeciarnia.pl