POTAŃCÓWKA

Konstancja Król – samotna kobieta z Zarowia

Do gościny otwarta, szczera i gotowa,

Więc się u niej wieczorem młodzież gromadziła

I przy akordeonie tańcem się bawiła.

Wywijały w podskokach z pannami chłopaki.

Obcasy wybijały rytm dźwięków jednaki.

W obrotach wirowały warkocze, spódnice.

Radością promieniały roześmiane lice.

Niekiedy śpiew się wznosił nad lasu czubkami,

Gdy dom Konstancji pęczniał skocznymi parami.

Budynek się wydawał czynić piruety,

A czas mijał za szybko i gasnął niestety,

Więc kiedy trzeba było już wracać do siebie

Szorowano podłogi wykończone w drzewie.

Młodzież chętnie sprzątała Konstancji, dziękując

I w ten sposób swą wdzięczność okazać próbując.

Konstancja doceniała te wszystkie starania,

Więc nigdy nie skąpiła swojego mieszkania

I z tego też powodu wieczorową porą

W obroty roztańczone dom gościnny biorą

Młodzi ludzie z Zarowia, Nowin i Przymiarek

Tańcząc póki nie zrządzi inaczej zegarek.

Niekiedy też przed domem na kwiatowej łące

Trzeszczały ogniskiem płomienie się iskrzące.

A wokół wijącego się w niebo ogniska,

Z którego to niejedna gwiazda światłem błyska,

Wirująca muzyką młodzież tańcowała,

Echem w dzikie przestworza radośnie śpiewała

I choć dzisiaj nie słychać już akordeonu,

I choć temat ten nie jest już znany nikomu,

Szelest lasu się zdaje wskrzeszać tę muzykę,

Która tańczy wraz z ciszą w przestworzach walczykiem.