O, PANIE...

Nic już nie cieszy bez Ciebie mój Panie,

Nic nie pokrzepia, nie koi nadzieją.

Dzień w pełnej krasie przed mym okiem staje,

A chrypą echa demony się śmieją

I zacierają długich palców ręce

Pouczepiane gałęzi kwitnących,

I wtórujące żałobie i męce,

Drapią pazurem dusze konających.

Kościoły puste błagają litości,

W tabernakulum Jezus porzucony,

A na ulicach śmierć, co białe kości

Wrzuca na wózek, kiedy biją dzwony.

Kwilenie ptaka jest niczym udręka,

Bo do obrazu rzeczy nie pasuje.

Śmierć oczodołem na ofiary zerka,

W ukryciu liści i kwiatów czatuje,

I niespodzianie jak złodziej przychodzi

Niby łagodna jakby przeziębienie,

Zaciska gardło, ciało zgonem godzi,

Aż z płuc uchodzi bezradne westchnienie,

Następnie ciągnie na drewnianym kole

Kopy ściśniętych skorup człowieczeństwa,

Później… jak zwierzę, które zdechło, w dole

Wciska liczebnie bez błogosławieństwa,

Po czym powraca na pole swych łupów

By nowe zebrać i w pieczarze schować.

Dłonie zaciera, gdy pośrodku trupów

Poczętym dzieckiem gardzi biała głowa.

Nic już mnie Panie wokół nie weseli,

Bo pod stopami otchłań – przełyk grobu,

Którego czeluść jęzorem płomieni

Nie zaspokaja piekielnego głodu,

Więc politycy eutanazję sieją,

Młodzi bezczelnie wierzą w swoją młodość,

Świat hołd oddaje nędznym przywilejom,

Promując tylko egoizm i podłość.

Dziś fizjologia, chęci i kaprysy

Sumienie dawno wyparły z obiegu.

Nieliczni tylko wysyłają listy,

By Bóg zatrzymał to szaleństwo w biegu,

Lecz ci zazwyczaj obłędem nazwani

Dziś się błąkają tylko w samotności,

Nieliczni bowiem są również kapłani,

Którzy potrafią wszak służyć Miłości,

Większość upija się Twym Miłosierdziem,

Zapominając o Sprawiedliwości,

Głoszą, że nigdy nie zdradzasz się gniewem,

Gardząc zapisem w Pismach Twej Świętości.

Szukam Cię Panie, bo tęsknię okrutnie

I nie znajduję miejsca w tym, co wokół.

Jestem szczęśliwa, choć czuję się smutnie,

Bo wiem, że patrzysz na mnie niczym sokół

I ta świadomość mą duszę umacnia,

I inspiruje do zerkania w Niebo.

Bezcennym skarbem każda dusza bratnia,

Która wymyka się ciała potrzebom.

Błogosław Panie czasom w czarnej chuście,

I Wodą Życia karm Swoich wybranych.

Niech każdy, zanim którykolwiek uśnie,

Pozna, że Królem jest Pan Zmartwychwstały.