WYDAJE SIĘ

Niby się wszystko wydaje w porządku…

Świat budzi blada powieka błękitu,

Spod której zerka źrenica Rozsądku,

Noc rozrzedzając złotym światłem świtu,

Drobniutkim deszczem niczym łzami z oczu

Zwilża spragnione ziemi usta w krzyku

I troskliwością wzruszonego wzroku

Niesie w spojrzeniu świat jakby w koszyku,

Lecz… dziwna szarość wypływa z ukrycia,

Która to piękno całe mgłą zasłania

I akcentuje powierzchowność życia,

Wprowadza cienie rytmem kołysania

I tym łagodnym krokiem nieistnienia

Wchodzi w scenerię wszystkich krajobrazów

I mimowolnie tło natychmiast zmienia,

Choć jest uchwytna przez zmysł nie od razu;

A wówczas widzisz, że kształt się rozmywa,

Że niewyraźne stają się kontury,

Że każda barwa blado się rozpływa

I tworzy obraz bardziej niż ponury,

A wówczas widzisz, że to tylko odcień

Czegoś, co ponad nami i wszechświatem,

Że właśnie gaśnie bezpowrotnie twój dzień

I noc, co zwykła się z nim splatać w kratę.

Ciągle dążymy do czegoś zawzięcie,

Ciągle zmierzamy w miejsca całkiem obce,

W odblasku świateł chcemy widzieć szczęście,

Zapominając, że to gwiazd tysiące,

Które nas teraz wokół otaczają

I zalewają falą prostych życzeń,

Niemo na ziemię bezpłodne spadają

I okradają z marzeń mnóstwo istnień.

Niby się wszystko wydaje w porządku,…

Lecz czy na pewno takim pozostaje?

Wiele robimy i to bez Rozsądku,

Więc nam samotność karty już rozdaje

I choćby w tłumie bliskich sercu osób,

I choćby z śpiewem czy tańcem na nogach,

Zawsze odległy będzie dla nas sposób,

Jak wytłumaczyć w kilku, łatwych słowach:

Czego pragniemy i za kim tęsknimy?,

Czego szukamy tu, teraz, w tym pędzie?,

Dlaczego dużo bezmyślnie tracimy?,

I… co też z nami choćby jutro będzie?