ŚWIEŻOŚĆ

Przestrzeń pachnie świeżością z dzieciństwa mojego,

Unosi się rosą, sokiem traw, mgłą i ziemią

I nie czuć jej żarem powietrza prażonego,

W którym różnorodności niczego nie zmienią,

W którym tylko jałowość niczym suchość ognia

Węch stapia i nos drażni piekielnym odorem

I pachnie jednolicie każdego dnia co dnia –

Tym samym betonowym, rozgrzanym fetorem.

Dziś wszystko jest już inne, jakby odrodzone,

Kropli wody w zieleni ożywione wonią,

Nutą wyrazistości mocno przyprawione,

Rozsiane wszem wobec hojną, silną dłonią.

Wiatr niesie dobrodziejstwa jak kelner na tacy

I można uszczknąć smaków różnorodnej barwy

Bez zgadywania który, co dokładnie znaczy,

Bowiem powiew leciutki odsłania swe skarby

I nie trzeba już nosa wciskać w kielich kwiatu,

By doszukać się czegoś, co z nim się kojarzy.

Dzisiaj przestrzeń swe piękno pokazała światu –

Bukiet perfum, o którym świat w nostalgii marzy.

Dziś poranek jak słońce wschodzi mgły wilgocią,

Łzy z rzęs strąca na trawy do ziemi wtulone,

Złotem nieba jakoby miodową słodkością

Kropi drzewa żywicą lekko przyprószone,

Stopą trąca pył kwiatów, które jeszcze drzemią,

Skrzydłem chłodu odbija się, lecąc w obłoki,

Wydobywa spod gruntu woń równą korzeniom,

Zdradzającą wilgotne runa gorzkie soki.

Dziś noc pachnie jak deszczem, którego nie było,

I nektarem pąków, które do snu się tulą,

Stygnącym niebem, które złociście świeciło,

I perłami wody, które w błękit parują,

Tatarakiem i liśćmi zgniecionymi w dłoniach,

Igłą lasu, co szumi za horyzontami,

Ziołem wiankiem splecionym na zachodu skroniach,

Mlecznym ziarnem zbóż, makiem polnym i chabrami.

Jeden wniosek się tylko nasuwa w tym czasie,

Że w człowieku jest śmierci natury przyczyna.

Wszystko kona w codziennym zgiełku i hałasie

I powietrze przez ludzi cuchnie jak padlina.

Chciałoby się zatrzymać tę świeżość na zawsze,

Aby można w oddechu poznawać stworzenie,

Lecz w człowieku to wszystko, co bywa wręcz straszne

Niszczy i deformuje świeżości istnienie.