NIEDZIELA

Koguty zapiały i noc przegoniły.

Swym pieniem ciemności wszelkie przerzedziły.

Przy szafach już wiszą ubiory galowe.

Kobiety do wyjścia wszystkie są gotowe.

Chłop stęka w pokoju kawę popijając

I ciuchy szykowne na siebie wciskając.

Tu kichnie, tam kucnie, siorbnie łyk naparu,

To wyjrzy przez okno dla chwil marnych paru.

A dzieci przy progu na ojca czekają

I z nudów łokciami w boki się kuksają.

Gdy zegar wybija, że pora wyjść z domu,

Uwagi nie zwraca nikt nawet nikomu,

A zgodną rodziną na drogę wychodzą,

Do wszystkich znajomych z „Dzień dobry” podchodzą

I płynie asfaltem wieś tłumnie wesoła

W kierunki Wsi Starej na Mszę do Kościoła.

Gromada z Przymiarek łączy się z Zarowiem.

Kobiety wiekowe z chustkami na głowie

Idą w pierwszym rzędzie, a za nimi chłopy,

A pomiędzy nimi dzieci w mackach psoty.

Ten tłum się rozrasta o Wąsosz – Nowiny.

Rumienią się w tłumie wstydliwe dziewczyny.

Wrze gwarnie rozmowa i śmiech jej wtóruje.

Niejeden młodzieniec panny wypatruje.

I idą radośnie pod górkę przy rzece.

Most z drewna od kroków dudni niczym serce.

Wdrapują się w stronę Kościoła kobiety,

Trzymając się sprawnie przydrożnej sztachety.

Mężczyźni na szczycie w gromadach się tłoczą,

A młodzież i dzieci z pokornością kroczą.

W Kościele śpiewaniem niewiasty zawodzą,

Chłopcy do zakrystii na służenie wchodzą,

A wokół ołtarza wianek strojnych dzieci

Przykładną tradycją zachwyca i świeci.

Po chwili w Kościele od mężczyzn się roi.

Każdy przy swej żonie niczym rycerz stoi.

Dzwonki nabożeństwo dźwięcznie ogłaszają,

Więc wszyscy na Słowie Bożym się skupiają,

Wpatrując się w księdza Kudłacika Jana,

Który Mszę odprawia we Wąsoszu z rana.

Po Kościele wierni spacerkiem do domu

Błogosławieństw życzą, nie skąpiąc nikomu

Szczęścia, pomyślności, przede wszystkim zdrowia.

Splata się z poszumem serdeczna rozmowa.

Dom zaś pachnie cały plackiem i rosołem.

Fajery się żarzą rozpalonym kołem,

A na nich kawałki z ciasta na makaron

I ziemniaki, które jeszcze płoną parą.

W powietrzu się niesie aromat włoszczyzny

I szczypta tytoniu każdego mężczyzny.

Stół obrusem lśniącym zastawiony czeka,

By ugościć hojnie każdego człowieka.

Po obiedzie bywa zwyczaj bowiem taki,

Że do gniazd wracają już dorosłe ptaki,

Więc w domu jest pełno rodziny, sąsiadów.

W Wąsoszu się roi od dobrych układów,

Dlatego niedziela przemija świątecznie

I pachnie gościną naprawdę bajecznie.

Dziś nawet w pamięci czuję te zapachy

I widzę dymiące szarym drzewem dachy.

Choć nie ma już księdza Jana Kudłacika,

Ten obraz pomimo czasu nie zanika

I będzie trwać we mnie jak zaledwie wczoraj.

Wspominam to wszystko każdego wieczora.