MÓJ MAGNIFICAT

Myśl, co głowę zadręcza refleksją strapioną,

Zda się dla mnie być Panie cierniową koroną –

Obawami o przyszłość skronie moje rani

I wypływa udręką łez mych strumieniami.

Ból istnienia, co widzi obrzydliwość wszelką,

Zda się dla mojej duszy niebywałą męką.

Trudno bowiem człowieka podłość przyjąć w ciszy,

Gdy się jęki cierpienia jej ofiar wciąż słyszy.

Ręce moje krwią broczą niczym Twoje Panie,

Gdy przytulam do serca dziecięce konanie,

Ukrywając w mych dłoniach modlitwą splecionych

Ciała pociech z łon matek ostrzem oddzielonych.

Piersi moje nie mlekiem, jak u kobiet, płyną,

Bo się stały milczącą w żałobie mogiłą

Dla tych wszystkich, co życie stracili wbrew sobie…

Na mych piersiach dziś leżą głową tuż przy głowie,

A ja tulę w ramionach ich jakoby matka,

Która niesie naręcza z łąk ściętego kwiatka –

Która niesie tych ludzi z ogromnym szacunkiem,

Błogosławiąc powieki martwe pocałunkiem,

Jakby do snu swe dziatki czule układała

I, tuląc je do piersi, cichutko śpiewała,

A zawisła nad trumną niczym nad kołyską,

Wie, że te zwłoki w kłębach to jeszcze nie wszystko.

Serce moje jest Panie do Krzyża przybite,

Ostrzem bólu, cierpienia na wylot przeszyte.

Tylko w Tobie ratunku widzę zwiastowanie,

Wiec się garnę do Ciebie Boże mój i Panie.

Tulę głowę do piersi Twej Krzyżem rozpiętej

I nie pragnę, poza tym!, wszak niczego więcej –

Tak mnie koi, pokrzepia Serca kołatanie,

Które bije wciąż dla mnie, Boże mój i Panie.

Już nie pójdą bez Ciebie me nogi zranione

I do Twoich stóp Panie wiernie przytwierdzone

Proszą, abyś mnie nosił na Swych Ojcze rękach,

Bo dzięki temu słodka będzie ma udręka.

Tak bardzo Cię miłuję mój Panie i Boże,

Że nic mnie cieszyć wokół już dłużej nie może,

Gdy Ciebie się pozbywa i Ciebie odrzuca,

I z Twą wolą we wszystkim nie zgadza się, skłóca.

Dziś pod Krzyżem przy Tobie jak w embrion zwinięta

Dojrzewam jak w kokonie, której ziemi pęta.

Raduje mój zmysł każde wszak z Tobą spotkanie

I Twoją obecnością poję siebie Panie.

Czuję, że dzięki Tobie, niczym woda w Kanie

Dusza ma winem cennym niebawem się stanie,

Więc me życie, choć teraz nie rozumiem tego,

Narodzi się owocem wszak Słowa Twojego.