LANY PONIEDZIAŁEK

Zanim jeszcze się na niebo słoneczko wdrapało

Na Wąsoszu od uciechy echo szczęściem wrzało.

Jaborowski do Marianny od Żygryda Serka

Przez okienka niecierpliwie i szpiegowsko zerka.

Perfumami z taniej flaszki ją obudzić raczył.

„Śmingus dyngus!” – w rozbawieniu tę scenę tłumaczył.

Zygfryd szczerze uśmiechnięty bimberkiem częstuje

I tym gestem za tradycję gościowi dziękuje.

Zanim Mania się obróci Włodek Ciaś wiadrami

Gospodynię hojnie raczy wody strumieniami.

Stoi Mania przemoczona jakoby Marzanna.

A, mieszkanie?!... – do kąpieli przepełniona wanna.

Zygfryd z panem Jaborowskim oraz Włodkiem Ciasiem

Siedzą wspólnie przy kieliszku i swojskiej kiełbasie.

Mania chętnie ich częstuje swymi przetworami:

Ogóreczkiem i papryką, z lasu grzybeczkami.

Tuż za płotem jest Irena z sąsiedztwa Wierzbicka,

Która Manię Bolka Serka prośbami przenika,

Aby poszła z nią na Zarów Młodawskiego zmoczyć,

Bo za Jurkiem przystojniakiem wypatruje oczy,

Idą zatem te kobiety rozbawionym krokiem,

Ale Felek od Młodawskich widzi je pod płotem

I wraz z bratem swym Stefanem wiadra pełne wody

Wylewają na tych gości dla uciech osłody,

Więc Irena i Marianna do domu wracają.

Suchej nitki na ubraniu już nie posiadają,

Ale w sercu rozbawienie i wspomnienia miłe,

Bo niezwykłe są dla wszystkich tradycyjne chwile.

Moja babcia też o trzeciej budziła nad ranem,

Lejąc z studni zaczerpniętą wodę pełnym dzbanem.

Później Fitas Rafał z Stasiem od Teresy Pabiasz

Biegli z wodą za pannami, aż dudniła trawa.

Piski dziewcząt rozsadzały zaskoczoną ciszę.

Do tej pory wrzawę głosów rozproszonych słyszę.

Czy to Marta, Ewelina, Krysia, Małgorzata –

Nie uchowa się od wody żadna we wsi chata.

Nikt się jednak nie obrażał, a nawet dziękował

I czym chatę miał bogatą serdecznie częstował,

Bo strumienie lanej wody były jakby szczęście

I życzenie pomyślności w tymże prostym geście.

Nawet po Mszy, gdy z Kościoła wychodzili ludzie

Ksiądz w święconej ich zanurzał hojnie lanej strudze,

A w odwecie na proboszcza Kudłacika Jana

Z rozbawieniem dzieci wszystkich woda była lana.

Po tym całym dniu strumieni ludzie się bawili

I przy stołach zastawionych razem gromadzili,

Pośpiewali i popili, tańcując na trawie.

Poniedziałek lany mijał na skocznej zabawie.

Miło byłoby powrócić w te chwile beztroskie,

By osłodzić sobie życie przyziemne i gorzkie,

W drzwi zapukać do sąsiada: czy stary, czy młody,

Chlusnąć w niego dla zabawy wiadrem pełnym wody,

Później razem usiąść sobie przy kieliszku wódki,

Aby duszę swoją wzmocnić na doczesne smutki,

Zintegrować się z sąsiadem w wielkim poważaniu

I nieważne, czy to w suchym, czy w mokrym ubraniu.