OMDLENIE

Patrzę na was stokrotki w płatkach śniegu lśniące

I jakiś obcy smutek wkrada się w me serce,

I gnębi mnie uczucie wręcz nieustające,

Jakbym to już zobaczyć was nie miała więcej…

I patrzę na was fuksje oprószone złotem,

Żonkile, co kielichy schylacie w pokorze,

I czuję, że tę radość odłożyć na potem

Trzeba, gdyż radość przez żal przebić się nie może.

Patrzę na was drzewa jak palce swe wbijacie

W nieboskłon, trzymając się kadłuba obłoków.

Za cóż to na ziemię tak srogo się gniewacie,

Że nie chcecie liści wypuścić ze swych pąków?

Patrzę na was prymulki jak na kleksy farby,

Która z pędzla na płótno zielone skapnęła

W różnorodnych odcieniach różnorodnej barwy

I łzą smutku na rzęsach traw błogo zasnęła.

Patrzę na polne mlecze i lekarskie mniszki,

Które to szumią wiatrem w dziwnej spokojności,

Jakby nutą bezdźwięczną graną do kołyski

W rytm matczynej, troskliwej bardzo wrażliwości.

Patrzę na splot konarów pozbawiony ptactwa.

Nie rozumiem tej ciszy, która się uwzięła

I milionem odnóży wszem wobec robactwa

Niczym lawa przestrzeni, czasu wypłynęła…

Czyżby jakaś złowróżbna siła się zdradziła?!,

Że świat cały się wstrzymał wręcz od oddychania?...

Ziemia nagle w obrocie zamarła, stanęła.

Los na nogach omdlały jak chory się słania.