ZIEMIO MOJA...

Ziemio moja, której kiedyś oddam ciało,

Wydaje się w tobie tlić oddech zdławiony,

Życie w twojej piersi już się zatrzymało,

A dekolt twój kwiatkiem lekko poprószony

Zdaje się zapadać jakby go bolało

Serce oskarżane czasem czymś skażonym.

Liść na krzewach ukryty w popękanym pąku

Nie chce strzelić beztrosko, rozkładając skrzydła,

A ptaki na gałęzi w równoległym rządku

Milczą jakby im radość rozśpiewania zbrzydła.

Tunelami lasu idę gdzieś przed siebie.

Cisza okiem sowy patrzy na mnie z boku.

Ciemność nić żałoby rozplata na drzewie,

Zanurzając wszystko w atramencie mroku…

Idzie obok błoga, no bo nawet nie wie,

Że śmierć kroczy za nią, dorównując kroku.

Nietoperze strzałkami zaszywają niebo,

By się z ziemi do niego nic nie przedostało.

Świat sprzeciwił się wszystkim wbrew sobie potrzebom.

Jakby nagle niewiele dziś mu wystarczało.

Dal kotwicą wpięta w horyzontu progi

Odsuwa się ode mnie bez pożegnania.

Nie dobiegną do niej uskrzydlone nogi.

Dusza tylko na nich bezradnie się słania,

Przemierzając losem wyznaczone drogi

Spragniona wolności, w obłokach latania.

Jak długo jeszcze będzie trwała ta niepewność,

Która się skończy z chwilą ostatniego tchnienia.

Gaśnie powoli ludzka, wszelka przynależność

Przyznawana odgórnie na akcie istnienia.