ŻNIWO

Zagląda śmierć przez okna, przez dziurki od klucza.

Przysiada na progu, niekiedy też na dachu.

Swą obecnością wszystkich pokory poucza,

Bowiem jako jedyna nie odczuwa strachu.

Krąży wokół mieszkania w chłodnej cierpliwości

Zgarbiona, dłonią wsparta o błyszczącą kosę,

Ubrana w płaszcz żałobny, co zasłania kości

I krokiem swym brzęcząca niczym w sakwie grosze.

Czasem dla odpoczynku przysiądzie na ławce,

Wpatrując się w źrenice oszklonego domu.

Niekiedy na gałęzi jakby na huśtawce

Przycupnie, na ofiarę dybiąc po kryjomu.

A, gdy już upoluje jakiegoś człowieka!,

Wbija się mu zębami w odsłonięte usta.

Później zawisa nad nim i spokojnie czeka

Aż pierś oddech straci i stanie się pusta,

Po czym kościstym palcem obwiązuje nogi

I ciągnie go za sobą w wyznaczone miejsce.

Głowa człowieka znaczy krwią mijane drogi,

Głaszczą przydrożne zioła rozłożone ręce,

A później na stos trupów śmierć zarzuca ciało

I wraca wolnym krokiem pod progi mieszkania,

Jakby jej zwłok gnijących wciąż było za mało,

Nie znając granic skruchy czy opamiętania.

Zasiada więc pod murem i czeka wytrwale

Na tego, który przejdzie przez drzwi uchylone.

Widać, że jest szczęśliwa, bawi się wspaniale

Mimo, że wszystko wokół dyszy przerażone.

Trąca kosą dziewczynkę, co z parku wracała

Bez wyrzutów sumienia, jak i bez wahania.

Wstążka spadłą z warkocza, w kwiaty się wplątała,

Znacząc łoże napaści i dziecka konania.

Ostrzem kosy podcina kolana w modlitwie,

Albo stopy oddziela za piłką biegnące

Jednym ruchem i świstem, co podobny brzytwie…

Cisza niesie te serca powoli gasnące…

A śmierć w dzikiej euforii układa zdobycze,

Rozglądając się ciągle za kimś dodatkowo.

A wóz jej niczym w pionie pozbijane prycze

Trzeszczy kołem w przestrzeni gorzko i miarowo,

Wioząc łupy, spod których wypełzają ręce

Żebrzące o ratunek, o pamięć, wspomnienie,

Bo nie mogą wziąć z sobą niestety nic więcej…

Wokół nich tylko krąży strach oraz milczenie…