ŚWIĘCONKA

Już koszyki zaplatane z warkocza wikliny

Borowiną z lasu ściętą bogato zdobimy,

Wykładamy dno koszyka bielutką serwetką,

Ozdabiając jego pałąg niebieską wstążeczką,

A w koszyku układamy jaja malowane,

Z łupinami od cebuli długo gotowane

I czymś ostrym wystrajane w koronki kwieciste,

Na skorupkach wydrapane we wzory przejrzyste

I oliwą przecierane, aby się błyszczały,

Nowe życie w tej święconce symbolizowały;

A przy jajach leży czosnkiem pachnąca kiełbasa,

Smakowicie ziół bukietem kusząca okrasa,

Kromki chleba, chrzan w kieliszku, sól i pieprz mielony,

I baranek w te łakocie z cukru położony,

Obok baby wielkanocnej, albo i mazurka,

I szyneczki uwędzonej w zaciśniętych sznurkach –

A to wszystko pod serwetką lnu prasowanego

Do koszyka borowiną przymocowanego

Zda dojrzewać się powabnym kuchni aromatem,

Budząc w brzuchach wyposzczonych łaknienia skrzydlate.

Rusza tłumnie lud Wąsosza w kierunku Kościoła,

Biegnie na Wieś Starą tłumnie gromada wesoła.

Przed ołtarzem się gromadzą ludzie z koszykami,

Budząc przestrzeń niespokojną koszów zapachami.

Ksiądz modlitwę odprawiając, wodą świętą leje

I serdecznie do parafian przy modłach się śmieje,

A gdy wszyscy już z Kościoła idą w stronę domu

Nikt ni życzeń, błogosławieństw nie skąpi nikomu,

A przy stole tą święconką wszyscy się dzielimy,

Szczęścia w zdrowiu i w miłości wszem sobie życzymy,

I dopiero po spożyciu jadła święconego

Wolno zasiąść nam do stołu, by zjeść coś innego.

W tym momencie post się kończy, uczta się zaczyna.

W szczęściu pełnym i radości bawi się rodzina,

Rozważając tajemnicę Święta Zmartwychwstania,

W którym życie długowieczność przed nami odsłania.