WIELKI POST

A we Wąsoszu przy Wielkim Poście

Dom obok domu śpiewał żałośnie

I echo niosło niemal zuchwale

W siną dal nieba te gorzkie żale.

Wiatr też zawodził tych nut strumieniem,

Klęcząc w kapliczkach głuchym milczeniem,

Łzy wyciskając ze swej źrenicy,

Które płynęły z serca krynicy,

A wokół drzewa jakoby duchy

Zbudzone dźwiękiem żałobnej pluchy

Stały pod krzyżem jak Aniołowie,

Szepcząc modlitwy słowo po słowie.

Na ziemię deszczem gwiazd omdlewały

Stworzenia, które Mękę widziały

I które teraz na nowo w smutku

Konały w bólach grzechów swych skutku.

Świat przy kapliczkach przydrożnych klęka

I serce jemu z rozpaczy pęka,

Trudno jest bowiem pojąć cierpienie,

Akt ofiarności, zgody milczenie –

To, że Człowieczy Syn umęczony

Do Krzyża gwoźdźmi jest przytwierdzony

Za Swą niewinność i czystość Serca

Jakoby podły złodziej – morderca.

Płonie w modlitwie niejedna dusza,

Co do pokuty ciało przymusza.

Babki w kwiecistych chustach na głowie

Lamentem cedzą pieśni w żałobie,

A obok dzieci pod krzyżem, który

Płonie na ścianie w blasku purpury

Ognia, co bucha pod fajerami

I trzeszczy, strzela w górę iskrami.

Każdy i każda z głową w ramionach

I z nabożeństwem w złożonych dłoniach

Pobożnie liczy sumienia długi,

Lejąc bezwiednie łez rzewne strugi,

A cisza w domach powtarza szeptem,

Korząc się w bólu wyraźnym gestem,

Każde z ust drżących spłoszone słowo,

Rozpoczynając modły na nowo,

I tym rytmicznym refrenem pieśni

Bije pierś pięścią: „Jesteśmy grzeszni!”…

Lud pod stopami Jezusa w ranach

Wije się, miota jakby w kajdanach,

Bo serca kruszy świadomość winy.

„Do Ciebie Panie prośby wznosimy” –

Powtarza babcia, za nią wnuczęta

I cała żalem rodzina ścięta –

„Byś Krwią Swą Panie pychę w nas skruszył

I miłość w sercach naszych poruszył,

I duszę obmył Twoim cierpieniem,

Uświęcił życie, darząc zbawieniem"…

Dziś wieś nie płacze tym gorzkim żalem.

Żyje jakoby martwa ospale.

Dziś gwar medialny zepchnął modlitwy.

Pożółkły w ustach do Boga listy.

I tylko w piątek, wieczorną porą

W kościele Krzyża ciężary biorą

Ci, co Jezusa ból rozważają

I w Nim nadzieję swą pokładają,

Dlatego Chrystus, w kapliczce który

Wznosi wzrok smutny w posępne chmury,

Czeka by serca dziś zmartwychwstałe

Zabrzmiały znowu gorzkim chorałem.