SPACER

Chcąc się czasem oderwać od rzeczywistości,

Idę często w wspomnienia, gdzie dzieciństwo gości…

Stoję twarzą przy płocie zwróconą w bzu kwiaty,

W akacje, co stroi kołnierz płatków puchaty,

W wiśnię, co pochylona w kierunku Janowa

Pod kapeluszem kwiatów głowę swoją chowa,

Jerzyn, co drobnym liściem gałęzie skrapiają

I w bzu pniach strzelistych kokardy splatają,

We wrzosy, które za bzu kurtyną pęcznieją

I pochodnią fioletu na jesień jaśnieją,

Nostalgię akcentując w trawach przekwitniętych,

Co są pod parasolem pajęczyn rozpiętych…

Teraz już tego nie ma – dom wyrósł przede mną,

W którym od drzew przesianych w oknach zda się ciemno,

A tuż obok następny i trzeci wyrasta,

Jakby chałką plecioną z drożdżowego ciasta.

W prawą stronę wyglądam, wciąż stojąc przy płocie.

Widzę dachy gospodarstw topniejące w złocie.

Obok stoi odlewnia – była Dziedzicowa.

W sąsiedztwie drzew zasłona dom Piekarskich chowa,

Dalej po Werensowej pan Ryszard z Zarowia,

Nieco dalej ze Stasiem pani Pabiaszowa,

A za jej ogrodzeniem Janusz Ciaś z rodziną,

Z gołębiami co w górze śnieżnym piórem płyną;

Pani Fredzia Kowalczyk i państwo Kosowie,

Obok państwo Mączyńscy jak głowa przy głowie,

Po przeciwnej zaś stronie dom pusty się wznosi

I o córkę sołtysa z rodziną się prosi,

A następnie Potoccy, państwo Wójcikowie;

Nowi mieszkańcy, których nie wspomnę w mym słowie,

Bowiem obcy są dla mnie ci nowi przybysze,

A jak nie znam nie piszę, co od kogo słyszę.

Prawa strona Wąsosza – Przymiarki się kończy

Krzyżem Pana Jezusa pośród dzikich pnączy.

W lewą stronę wyruszam i idę przed siebie

Pod baldachimem liści na słonecznym niebie.

Mijam państwa Wierzbickich, co siedzą w ogrodzie

I państwa Jakubowskich, którzy żyją w zgodzie

Z córką Zosią Brzezińską po mężu Bogdanie…

Już ich nie ma wśród żywych, choć ich cień zostanie,

Jak po Niusi, jej mamie Wierzbickiej z nazwiska

Mieszkających, gdzie teraz zakład pana Zdziśka,

A tuż za nim wciąż mieszka Marzenka od Ciasia,

Która w rzeczywistości ma na imię Jasia.

W sąsiedztwie dom w ruinie po zmarłym małżeństwie.

Choć patrzę na te zgliszcza, wciąż widzę w nim szczęście,

Na ławce państwa Dudów pod studnią siedzących,

Spokojnych ust uśmiechem wszystkich witających,

A obok domek stoi Krysi oraz Janka,

Którego strzeże suka wabiąca się Krajka,

A dalej zamieszkali szanowni Kwietniowie,

Za nimi zaś od dawna państwo Nowakowie –

I na nich lewa strona Wąsosza – Przymiarki

Wyznacza topografią linię swojej miarki,

Więc idę, za zakrętem w stronę Nowin krocząc,

Wzruszeniem wspomnień żywych oczy swoje mocząc,

Mijając dom Siulczyńskich, Kosów i Mazurów,

Naprzeciwko przystanku opuszczonych murów,

Przechodząc obok miejsca, gdzie mieszkała Kaja,

Za którym Ostrych Górek kontur się wyłania.

Idę prosto przed siebie asfaltową drogą.

Bujna zieleń mnie koi rozkosznie i błogo,

Odsłaniając mym oczom dostojność kościoła.

Za nim Starej Wsi radość w gościnę mnie woła.

Wokół lasy i pola porośnięte łąką –

Kiedyś bruzdy ziemniaków okraszone stonką.

Przez te gaje, zarośla, kwiatów polne łany

Szum rzek płynie, co ptasim śpiewem przeplatany,

Unosi się z wód Czarnej oraz ujścia Krasnej

Wstążką nieba jak nitką w politurze jasnej…

Przepiękna ta, dziewicza w swej urodzie ziemia

Dojrzały czas smuteczków w beztroskę zamienia,

Dlatego często wracam wspomnieniem w te strony,

By koić odprężeniem umysł udręczony,

By ludzi właśnie stamtąd powitać spojrzeniem,

Zaprosić ich na kawę wspomnień tych westchnieniem.