OBYCZAJEM

Dzień imienin, gdy nastaje,

Jest witany obyczajem,

Którym wszyscy chłopcy z wioski

Bez spółgłoski, samogłoski –

W głuchej ciszy gdzieś pod drzwiami

Zdobią domy gałęziami,

Obwiązują to obejście

Na pomyślność i na szczęście,

Szpaler robią konarami

I pod liśćmi dachówkami

Zanim kogut w głos zapieje,

Nim noc zrzednie, nim zadnieje

Budzą wszystkie instrumenty:

Akordeon, skrzypce, bębny,

Śpiewem echo przepłaszając,

Domowników wybudzając.

Na orkiestrę tuż przed progiem,

Która tańcem drażni nogę,

Patrzy z okna ojciec, matka,

A przy płocie też sąsiadka,

Panna, co ma chrztu rocznicę,

Co rumienią się jej lice

Ze wzruszenia i radości,

Że jej dom kolegów gości,

Wyróżniony obyczajem

Pachnie brzozą niczym majem,

Opleciony z każdej strony,

Młodym drzewem okraszony.

Szarpie matka za drzwi klamkę

Przez fartucha lnianą szmatkę,

Szarpie ojciec z całej siły,

Aby drzwi się otworzyły,

Ale węzeł młodej brzozy

Nie dopuszcza doń swobody.

Śpiew w świat niesie wiatr szalony,

Skrzypce i akordeony,

Bębny, dłonie rozklaskane

I przytupem rozhasane

Stopy w krokach poplątanych.

Dźwięk ust szczerze roześmianych.

Gdy drzwi drgnęły zawiasami,

Szła rodzina z łakociami

Chleba, wódki i kiełbasy,

Wszystkim dzieląc te frykasy,

Wznosząc w górę toastami,

Radosnymi okrzykami

„Najlepszego!” – wszem życzenia...

Miłe sercu te wspomnienia.

Szkoda, że w Wąsoszu dzisiaj

Gdzieś zaginął ten obyczaj,

Że nie ujrzysz roztańczonych,

Na podwórku rozgoszczonych

W dniu imienin jakiejś panny,

Gdzie śmiech słychać nieustanny,

Gesty szczerej życzliwości

Skok muzyki w rytm radości.