PRZEZ KSIEŻYC

W lawinach smutków oraz trosk przyziemnych,

Gdy wiadra pełne goryczy dźwigałam,

Podczas snu swego w godzinach bezsennych

Jedną nadzieję wolności widziałam

I jedno wyjście z sytuacji przykrych,

Które czasami zasłania pokrywka,

Odcinająca szczęście od spraw zwykłych,

Zamykająca mnie w ścianach słoika –

Księżyc, co zdawał się zdradzać szczelinę,

Przez którą mogłam uciec z tego świata.

Musiałam tylko odnaleźć drabinę,

Co niebo z ziemią szczeblami zeswata,

Więc w mym dzieciństwie, gdy mi było ciężko,

Patrząc przez okno na opłatek światła,

Robiło mi się nadzwyczajnie lekko,

Choć rzeczywistość tę lekkość mi kradła,

I dziś, choć jestem dojrzałą kobietą,

Patrzę na księżyc z równym rozrzewnieniem

I gdy przez życie nie płynie miód, mleko,

Wzbijam się w niebo z tym samym pragnieniem,

Aby przez lufcik okrągłej jasności

Uciec od tego, co mnie wszem otacza,

Od przygnębienia zgorzkniałej szarości

Do stanu, w którym granice przekracza

Wolność od bólu zatrwożonej duszy,

Radość, co wznosi się w górę latawcem,

Beztroska, która z nieba śniegiem prószy,

Zmartwienie, które kruszy się dmuchawcem.

Nie mogę jednak wyrwać się z uwięzi,

Bo nie znalazłam drabiny do nieba.

Czas gdzieś na oślep z okrutnością pędzi,

A los się na mnie wciąż dąsa i gniewa,

Lecz kiedyś znajdę tę drabinę moją

Wejdę po szczeblach do samego nieba.

Zmysły się moje tą nadzieją poją,

Więc mi niczego więcej nie potrzeba.

Zbliżę się wreszcie do sierpa jasności

I właz odsunę, co księżyc zasłania,

A przez ten otwór niebiańskiej jasności

Przejdę do szczęścia bez chwili wahania.