NA PRZYSTANKU PKP

We Wąsoszu – Koneckim jest przystanek taki,

Który dziś odwiedzają sarny oraz ptaki,

Wokół sosnowym lasem wiatr historię głosi,

Że dwa wydarzenia zastygły na tej osi.

Do dziś się z gęstwin liści rozkazem wyrywa

Głos Szwieca „Robota”, co partyzantów wzywa

Do ataku na pociąg, który światłem świeci

Pod niemiecką swastyką – rok czterdziesty trzeci…

I nawet do tej pory, choć dawno po wojnie

Zgrupowanie „Ponury” śpi wciąż niespokojnie.

Zza pni widać postacie, jak zbłąkane cienie.

Żołnierz czuwa wzdłuż torów nadal niestrudzenie

A trzask gałęzi spod butów oddziału AK-a

Z ciszą płochliwą w podchody zawzięcie wciąż gra.

Oczy błyszczą świetlikiem spod gęstych paproci,

Gdy w bezsennej źrenicy księżyc blask swój złoci.

Wiatr ich oddech wstrzymuje w cierpliwym czekaniu,

Gdy się tor kołem budzi w lekkim kołataniu

I zdawać by się mogło, że to pociąg wroga,

A to tylko historię snuje czujna głowa.

Mroźnym powietrzem płyną opary ogniska.

Płomień iskrami w niebo drzemiące się wciska.

Drzewa szumią pieśniami partyzanckich głosów.

Pajęczyny się mienią kolorem ich włosów.

Przy pomniku, co akcję z sierpnia upamiętnia,

Dwie osoby w mundurach jakoby od święta

Pełnią wartę choć zmysł ich nie złowi człowieka –

Ich historia tam stoi, chociaż czas ucieka.

O, Wąsoszu – Konecki jak wiele widziałeś

I jakich bohaterów wspaniałych poznałeś.

Dziś las twój opowiada tamte dawne dzieje.

Partyzantów pieśń płynie – wiatr nią drży i wieje.

Obok życie się toczy w codziennym spokoju,

Nie znające oddziałów partyzanckich znoju.

Teraźniejszość się zdaje przeszłość zaniedbywać.

Ona jednak nie myśli ciągle się ukrywać,

Więc szelestem konarów nas do wspomnień wzywa

I nazwiska AK-owców szumem drzew przyzywa,

Wskrzesza pamięć o chłopcach, którzy to wojence

Składali swoje życie jak w matczyne ręce.

O, Wąsoszu – Konecki zawsze opowiadaj

I historii tę prawdę szumem drzew wykradaj,

Byśmy Szwieca „Robota” zawsze wspominali,

Partyzantów „Ponury-ch” w lesie dostrzegali.