NOWY DZIEŃ

Słońce moje złote tak lekko się ścielisz,

Płowym blaskiem światła wtapiając się w ziemię,

Wyciągasz swe promienie w błękitnej pościeli,

Aż budzi moją duszę radość i wzruszenie.

Nowy dzień łaskawie dostałam w prezencie,

By być lepszą od tej, którą wczoraj byłam

I tchnęło moje serce niemałe przejęcie –

Muszę w sobie odnaleźć to, co pogubiłam,

Co zawieruszyłam gdzieś w drodze do dzisiaj

I co zagrzebałam w stercie obowiązków…

Wciąż w sobie przytulam pluszowego misia

I ciągle moja dusza kwitnie mnóstwem pąków.

Czas zatem odświeżyć, pootwierać okna,

Otworzyć drzwi na oścież i wyjść z ukrycia.

Minęła mojej duszy pogoda słota!

Mam tylko jedną szansę – dzień ten do przeżycia.

Nie zmarnuję tego, co dziś otrzymałam

I nie będę taką, jaką wy mieć chcecie.

Wreszcie w sobie siebie szczerą odszukałam

I będę z nią obcować dziś! w doczesnym świecie.

Nie zdradzę wartości i ich nie wymienię

Na społeczny aplauz, ludzką aprobatę.

Niebo woła wyraźnie mnie moim imieniem,

Więc idę już nie tęskniąc za tym marnym światem.

Żegnam was!, gdyż w każdej chwili mogę zniknąć.

Wybaczcie, że się jedną z was stać nie chciałam.

Bardzo od przeciętnej zapragnęłam czmychnąć,

Gdyż w Najwyższym z najwyższych siebie rozkochałam.

Nie żal mi przywilejów, przestrzennych włości,

Poklepywań po plecach, gestów uznania.

Wolna od wszelakich objawów zazdrości

Podrywam powoli mą duszę do latania.